Þar lá hundurinn grafinn!

  EUREKA!

  Þarna er komin skýringin á því,

  hví húsfreyja er ei í "hamingjusömu hjónabandi".

  Hún hefur gjörsamlega klikkað á aldursmuninum,

  þá hún nældi sér í mann.

  Hrikalegt!

  Hroði!

  Skeikar um heil 3 ár.

  Bóndi aðeins litlum 2 árum eldri en hún.

  Svíðingslega vesen er þetta.

  Og húsfreyja búin að hella sér út

  í bullandi barneignir, íbúðakaup, bílakaup

  og hvað ekki með bónda.....og það allt saman

  "óhamingjusamlega ógift"!

  JEMINN!

  Og ekki nóg með það.

  Klikkaði alveg á því að skella sér og bónda

  í "greindamælingu" í tilhugalífinu....hefur bara ekki

  hugmynd um hvort er gáfaðra.

  Tjón og tjara!

  Fordæming og fordæða!

  Verða sjálfsagt "óhamingjusamlega ógift" um

  alla ókomna tíð bóndi og húsfreyja, úr því sem komið er....

  eiga sér ekki viðreisnar von eftir 12 ára sambúð í "mergjaðri synd"!

  Jamm.

  En máske það dugi bónda og húsfreyju að vera áfram

  í hamingjuríkri "sambúð"...sleppi þessu bara alveg

  með "hjónabandið".....og óhamingjunni sem fylgir,

  þá karlinn er ekki 5 árum eldri en konan.

  Já, og sleppi þeirri árans ólukku sem herjar á hjónabönd þegar

  konan er lítt gáfaðri en eiginmaðurinn.

  Hehehehe...húsfreyja stóðst ekki mátið að snúa út úr

  hjónabandsrannsókn þessari.

  En hér er einn góður að norðan:

  Erla, sérvitur og snaggaraleg húsmóðir með meiru

  á Skagaströnd, missti bónda sinn hann Gísla

  á dögunum.

  Kerla hringdi suður í Fréttablaðið í þeim erindagjörðum

  að setja dánartilkynningu í blaðið eins og gengur.

  Þegar hún hafði náð sambandi við réttu deildina og var

  spurð að því hvaða texta mætti bjóða henni að setja

  í tilkynninguna, svaraði hún:

  "Gísli er dauður".

  Maðurinn í símanum varð svolítið vandræðalegur

  en sagði svo eftir smá hik:

  "Sko hérna, þú borgar nú hvort eð er fyrir sex orð,

  svo má ekki bjóða þér að notfæra þér það"?

  Kerla hugsaði sig um svolitla stund, og sagði svo: "Jú.

  Gísli er dauður, Toyota til sölu"!

  Góðar stundir og megi öll ykkar sambönd vera hamingjurík!

 

 

 

Mælt með að konan sé yngri og klárari

Jóhannes, ó Jóhannes, og Jóhannes í kross.

  Átta ára djásnið var áhyggjufullt:

  "Hvenær förum við, mamma".

  Vigrinn á útopnu:" Vij ejum aj faja eftið tíu mínútur".

  Of spenntur til að muna eftir að vanda málfarið.

  Sigginn var kominn í úlpuna og horfði vandlætingaraugum

  á yfirhafnarlausa frænku sína og bróður.

  Húsfreyja setti í "ofurgírinn", lét bónda um að kaupa

  bíómiða á netinu, og hentist upp í Spöng og náði

  í "bland í tvo poka".

  Litla liðið hékk á hurðahúninum á útidyrahurðinni

  þá húsfreyja mætti með góðmetið.

  Allir "pissaðir"!

  Allir tilbúnir.

  Húsfreyja vafði sig sjali sínu og hélt af stað

  í sinni eðal bifreið í bíó að sjá íslensku kvikmyndina

  "Jóhannes".

  Laddi í aðalhlutverki.

  Vigrinn og átta ára djásnið pöntuðu sæti við hlið húsfreyju.

  Það ringdi í kvikmyndinni...eiginlega var "hellidemba" í upphafsatriðinu.

  Sigginn ókyrrðist: "Mætti halda að það væri rigning hérna inni,

  maður svitnar svo og er svo límdur við þessi "plastsæti"!

  Vigrinn ók sér: "Þetta eju ömuleg sæti".

  Húsfreyja hvíslaði að þeim frændum sínum:  "Uss, nú verðum

  við að hafa lágt, allir eru að hlusta".

  Sigginn skellti úlpu sinni ofan á plastdótið...aaah sæla.

  Vigrinn enn í basli.

  Húsfreyja hóf hvíslandi eintóna möntru í hægra eyra þess stutta:

  "Þetta eru mjög góð sæti og öll sætin eru eins"

  "Þetta eru mjög góð sæti og öll sætin eru eins"

  "Þetta eru mjög góð sæti og öll sætin eru eins".

  Drengur lét dáleiðast og stilltist.

  Djásnið rukkaði um nammi.

  Jóhannes alias Laddi var með hausinn á kafi undir

  húddinu á bensínlausum bíl Tótu alias Unnar Birnu

  þega húsfreyja náði að mæta til leiks í myndinni aftur.

  Laddi brilliant góður "meðaljón" ekkert nema hjálpsemin,

  í einu allsherjar klúðrinu á eftir öðru.

  Aðrir að gera fína hluti, eins og Stefán Karl í hlutverki

  "vafasams sölumanns" með "töframeðul" við kvefi....og allt í plús.

  En senuþjófarnir voru samt "flugvallargellurnar"

  þrjár á besta aldri, sem ALLTAF voru með sitt á hreinu,

  og sko ekkert vesen þar.

  Guðrún Ásmunds var þar samt eftirminnilegust...."nú býð ég".

  Gaman að þessu.

  Gott að létta sér upp í svartasta "kreppuskammdeginu" og

  "Ísbjargarmyrkrinu"!

  Vigrinn gaf sína einkunn: " Beðta mynd EVER"....já og sætin voru fðábær"

  Sigginn vildi fara STRAX aftur á myndina.

  Djásnið sagði myndina spennandi og góða, en færi nú ekki "strax"

  að sjá hana aftur.

  Húsfreyja svo með þá frændur í vísiteringu til morguns.

  Systir í Þorlákshöfn á djamminu, barnapíulaus, því mútta brá sér

  til Eyja.

  Feluleikur er þar með brostinn á innan dyra hjá húsfreyju,

  og einhverra hluta vegna vinsælast að fela sig undir og

  í kringum skrifborðið þar sem húsfreyja er að blogga.

  Jamm.

  "Haldiði ÁFRAM strákar" hrópar djásnið í felum, þegar henni fer

  að leiðast karp strákanna sem ætíð virðast finna hvorn

  annan FYRST.

  Húsfreyja stingur upp á útileikjum og hreinu lofti

  í blíðviðrinu.

  Vigrinn þarf á klósett med det samme.

  Hin sitja óákveðin við eldhúborðið...

  Stórar ákvarðanir erfiðar þega maður er bara 6, 8 og 9 ára.

  En viðra köttinn næst.

  Góðar stundir og endilega kíkið á "Jóhannes" í bíó.

 

 

 

 

Söngvar í regninu.

 

  Fetaðu eftir slóð regnbogans,

  fetaðu eftir ljúfri laglínunni

  og fegurðin mun ljóma allt um kring.

  Til er leið út úr dimmri þokunni-

  fetaðu slóð regnbogans.

                        Sönglag Navahóindíána.

 

  Ef þú sættir þig við takmörk

  mannlegs vits og lífs,

  muntu öðlast einstæða

  mannlega hamingju.

 

  Með brosi má sigrast á mörgum aðstæðum-

  ástin og hamingjan eru öflugri en nokkur sundrung.

 

  Það er von í þrengingum.

  Það er ótti í velgengni.

 

  Varpaðu geislum hamingjunnar

  inn í líf annarra og finndu hvernig

  þeir endurkastast aftur til þín.

 

  Hver sá, sem hlegið getur hjartanlega

  að sjálfum sér, hefur fundið veginn til

  hamingjunnar.

 

  Húsfreyja að koma úr blautri  Húsdýragarðsferð, með

  átta ára djásnið, Sigga Frey og Guðmundi Vigra.

  Bauð á McDonalds í leiðinni.

  Greip í litla bók eftir David Baird : "Þúsund hamingju spor".

  Setti inn nokkur spekingsleg orð,

  því þau vöktu með húsfreyju góðar hugsanir.

  Góðar regnstundir.

Hænusystir.

  Húsfreyja kann 3 brandara....á

  þessari stundu.

  Þrjá og þrjá aðeins!

  Henni er nefnilega gjörsamlega fyrirmunað muna

  brandara lengur en í 1 og 1/2 sólarhring.

  Veit enga skýringu á brandaraminnisóáran þessari, húsfreyja.

  En hér koma þeir 3 sem hún kann akkúrat núna:

  Kona sagði lækni frá því að bróðir hennar

  héldi að hann væri "hæna".

  Læknir furðulostinn: Og hve lengi hefur hann

  haldið þessu fram"?

  Konan:  Nú í rúm 3 ár.

  Læknir:  Í 3 ár!  Af hverju hefur enginn komið

  honum til læknis fyrr en nú"?

  Konan:  Nú, hvurlsags, við þurftum á "eggjunum" að halda".

 

  Húðflúruð unglingsstúlka með fjólublátt hár var með

  svæsna botnlangabólgu og lenti á skurðborðinu

  hjá einum ágætum skurðlækni sem fjarlægði

  botnlangann.

  Þegar hann var að teikna skurðlínuna á

  kviðinn, sá hann að hún var með "græn" kynhár,

  og að búið var að tattóvera fyrir ofan þau:

  "EKKI GANGA Á GRASINU"!

  Eftir vel heppnaða aðgerð vaknaði stúlkan.

  Kíkti spennt á umbúðirnar á kvið sér.

  Þar stóð:  Afsakaðu, en ég varð að slá grasið"!

 

  Maður kom til læknis, þjáður mjög.

  Læknirinn bað hann að benda sér á hvar

  hann hefði verki.

  Maðurinn potaði með fingri í hægri síðu.

  Potaði í vinstri síðu sína.

  Í kviðinn.

  Í hægra lærið

  Í vinstri öxlina.

  Allt svona ÆGILEGA sárt.

  Eftir ótal rannsóknir og vandaða uppvinnslu,

  komst læknirinn að því að sá sárþjáði var

  PUTTABROTINN!

  Þýðir svo ekkert að reyna að hafa það upp úr

  húsfreyju, hvar hún heyrði þessa.

  Man það ekki.

  Og á morgun verður hún svo búin að gleyma

  sjálfum bröndurunum.

  Góðar stundir og gleðileg hlátrasköll.

 

 

Aðeins einn brandari á Íslandi

Að flytja til MOLD.

  Á 12 árum er nokkuð öruggt

  að líkamsleifar Móður Teresu

  séu að mold orðnar...máske

  stöku beinkjúka eða leggur eftir.....

  nema auðvitað að Indverjar séu vel að sér

  í smurningaaðferðum hinna fornu Egypta.

  En eins og alheimur veit var hinum fornu í Egyptalandi

  mjög umhugað um líkamsleifar og "afganga" sinna látnu,

  og bjuggu svo um hnútana að þeirra dauðu eru nánast

  "órotnaðir" og "óbreyttir" mörg þúsund árum eftir andlátið.

  En einhvern veginn telur húsfreyja ekki líklegt að

  katólskir Indverjar hafi kynnt sér fornar Egyptskar greftrunaraðferðir,

  þá þeir jörðuðu hina yndislegu og góðhjörtuðu Móður Teresu.

  Aðeins fengið venjulega katólska meðferð, hennar jarðneska hylki,

  svo 12 árum seinna, er næsta líklegt að Móðurhylkið-Teresu sé

  aftur orðið hluti af okkar íðilfögru Móður Jörð.

  Sem sagt MOLD!

  Svo húsfreyja sér í hendi sér að það sé afspyrnu AUÐVELT

  að leysa Teresu-vesen þetta millum Indverja og Albana.

  Bara senda albönskum stjórnvöldum slatta af indverskri kirkjugarðs-

  MOLD í fagurlega skreyttri katólskri kistu, og málið er DAUTT.

  Albanir geta þá "jarðað" hina indversku mold í nafni heilagrar Móður Teresu,

  á meðan Indverjar heiðra hinn upprunalega greftrunarstað hinnar

  ljúfu og hjálpsömu konu...því alltaf verður eitthvað eftir af

  "Teresu-tengdri mold" í Indlandi, þó slatti fari til Albaníu.

  Segir sig sjálft.

  Er bara spurning að "skipta moldinni" svona 50/50

  af "heilagri" Móður Terseu.....svona "þá mold" sem líklega er komin

  af hylki Móður Teresu.

  Jamm.

  Svo má alltaf rækta fína túlípana í svona "gæðamold"......!

  Góðar stundir og gangi ykkur vel að gróðursetja túlípanlaukana.

 

 

Móðir Teresa veldur deilum

Brasið....

  er vinnustaðurinn hans afa þíns".

  Móðir húsfreyju horfði á litlu skottuna sína

  á Eiðum, og reyndi að svala forvitni og

  fróðleiksþorsta þeirra stuttu um lífið og tilveruna.

  Það var reyndar töluvert lýjandi starf og tímafrekt,

  því skottan hóf yfirleitt spurningaþulu sína

  í bítið á morgnana og lauk henni að kvöldi dags

  á slaginu átta.

  "Já, en af hverju er það kallað BRASIÐ, mamma"?

  Skottan horfði á móður sínar með brýrnar hnyklaðar.

  Móðurinni varð svarafátt, enda hvorki fædd né uppalin í Eyjum.

  "Af hverju er það bara ekki kallað "Lirra...." skottan vandaði sig

  ógurlega, "nei "LIFRARSAMLAGIÐ"...mamma, ha, mamma?

  Brosti glettin mamman, og svaraði eftir smá umhugsun:

  "Kannski að það sé vegna þess að það er svo erfitt að segja

  "Lifrarsamlag Vestmannaeyja".

  Skottunni fannst þetta bísna góð skýring, enda heitið

  á vinnustað afa algjör tungubrjótur að hennar mati.

  Svo ruglaði hún líka "Sjúkrasamlaginu" iðulega saman

  við Lifrasamlagið, svo "Brasið" var bara ljómandi nafn.

  "En mamma, kannski er það kallað Brasið, af því að

  það er alltaf svo mikið "BRAS" í vinnunni hjá afa, mamma, ha"?

  Móðirinn hló dátt: "Jú það er nokkuð til í því, skottið mitt".

  Skottan fylltist af umhyggjufullri samkennd með afa sínum,

  og sá ekki nokkurn húmor í málinu.

  "Aumingja afi, að standa alltaf hreint í þessu "BRASI", mamma".

  Hún dró hún andann djúp.

  "Og svo á hann eftir að baksa alla leiðina heim, hann afi,

  og hann er svo ógurlega haltur og með staf, mamma"!

  "ALLAN Strandveginn"!

  Móðirin reyndi að kyngja hlátrinum, en tókst ekki mjög vel

  til...hann svona spýttist út úr henni með látum.

  Skottan dæsti.

  Skelfing gátu mömmur verið skrítnar.

  Fékk ægilega hugmynd í sinn ljósa koll.

  "Mamma, hvar er afi eiginlega?

  Af hverju er hann ekki löngu kominn heim úr vinnunni"?

  Og svo flaumósa:  "Mamma, við verðum að fara að gá að afa.

  Ég...ég er viss um að hann liggur einhvers staðar "kúguppgefinn"

  eftir allt "brasið" , mamma...kannski út á miðri götu fyrir framan Tangann...

  og svo kemur kannski bíll og keyrir á hann afa, mamma".

  Þetta síðasta var sagt með grástafinn í kverkum.

  Mamman reyndi að róa litlu skottuna, leit á úrið sitt

  og sagði henni að ef afi væri ekki kominn eftir 40 mínútur

  færu þær að leita hans.

  Og allt í einu greip móðirin í hönd skottunnar þar sem

  þær sátu inni í stofu á blautum haustdegi.  "Ssss..hlustaðu"!

  Og litla skottan hlustaði í húminu.

  Hún heyrði að gengið var að mjólkurstaurnum fyrir utan

  útidyrnar.  Mjólkurbrúsar slógust við staurinn þegar þeir

  voru hengdir á hann.

  Skottan varð eitt bros.

  "Afi er kominn heim"!

  En mamman sleppti ekki hendi af skottunni.

  "Nei, ekki enn, skottan mín.  Hann afi kemur eftir

  á að giska 20 mínútur með mjólkurbrúsana fulla af

  mjólk handa okkur í kvöldmatinn"!

  "En hver var þá að koma NÚNA, mamma"?

  Skottan var eitt stórt spurningamerki.

  "Þetta var nú bara hann afi þinn, að senda okkur

  hugsun um að hann sé búinn að skella sér í bað og

  sé nú lagður af stað heim, ljúfan mín",

  svaraði mamman.

  Skottan reif sig úr höndum móðurinnar, stökk fram í gang,

  opnaði útidyrnar.

  Þar var enginn.

  Rauk í stígvélin sín í krummafót og út.

  Æddi út í hjall.

  Þar var allt með kyrrum kjörum.

  Myrkur og allt hljótt.

  Skottan stökk inn.

  Horfði á "skrítnu" mömmuna sína  sem

  heyrði og sá svo margt sem aðrir hvorki heyrðu né sáu.

  Hugsaði um afann sem alltaf fór í bað í vinnunni og gat sent "hugsanir"

  heim á undan sér, og það alveg kúguppgefinn

  eftir mikið "bras" í BRASINU.

  "Mamma, þetta er MERKILEGUR dagur" sagði hún svo stundarhátt.

  Og móðirin hló.

  Rúmum 20 mínútum seinna mætti afi með mjólkina....í alvöru þetta sinn.

  ....   .... ....  ... ....

  Og síðustu nótt brann svo BRASIÐ.

  Að sjálfsögðu mætti gamli maðurinn sjálfur

  og lét húsfreyju vita að illa væri að fara fyrir gamla vinnustaðnum

  sínum, þar sem hann hafði unnið áratugum saman.

  Húsfreyju dreymdi í nótt afa sinn með dökkt "olíu-sleikt" hár,

  að stinga sér í baðkari fullu af "olíu" líkt og höfrungur.

  Og "Brasið" brann.

  Góðar stundir og farið varlega með lifandi eld í skammdeginu.

 

 

 

Lifrarsamlagið er alelda

Ansans vesen að vera ekki rotta.

  Húsfreyja játar það hér og nú

  að hún er "fíkill"!

  "Súkkulaðifíkill" með stóru essi.

  Veit fátt betra en dökkt, örlítið sætt

  og örlítið bitur súkkulaði með kaffinu.

  Elskar ljósa Síríus/Nóa-súkkulaðið með

  rúsínum....mmmmm.

  Forfallinn súkkulaðikonfektaðdáandi og

  alltaf til í búri sínu eðal-dökkt Kit Kat.

  Eigum við eitthvað að ræða yndislega mjúkt og

  gómsætt súkkulaði fyllt með "dassi" af karamellu?

  Ooooo....nammm......andartak með húsfreyja

  kyngir munnvatni og reddar sér "slefsmekk".

  ...  ...  .... .... ... ...

  Hana!

  Annað sem húsfreyja hefur mikið dálæti á,

  er hið dásamlega frónverska og kalda drykkjarvatn.

  Kýs sér hún það fram yfir flesta aðra drykki.

  Enda svalandi, bragðgott og meinhollt.

  En aldrei....ALDREI hefur hún fengið jafn

  mikið út úr því að drekka vatn og hún fær út úr

  því að snöfla í sig ljósbrúnum eða dökkum súkkilaðimolum.

  Því er bara ekki hægt að líkja saman.

  Eftir að hafa drukkið´fullt glas af ísköldu vatni,

  er húsfreyja yfirleitt þokkalega sæl.

  Er ekki þyrst lengur....og sjálfsagt fara nýru

  hennar flikk flakk af einskærri gleði yfir slíkum guðaveigum

  sem vatn er nýrum og nýrnastarfsemi.

  En einhvern veginn er húsfreyja ekki að upplifa sama unað

  og nýru hennar.

  Svona meira hlutlaus ánægja sem fylgir vatnsdrykkju.

  En súkkilaðiát skilar húsfreyju allt annarri "fílingu".

  Notalegur þungi fyllir magann, taugarnar slakna og spennan

  hriplekur úr skrokk húsfreyju.

  Það "birtir" yfir huga húsfreyju, svo jafnvel

  bévítans kreppufréttirnar í málgögnunum fara úr því að vera

  sótsvartar, í það að verða ljósgráar.

  Og auðvita "reddum" við Icesafe.

  Svartsýni út.

  Bjartsýni inn.

  Aaaaah!

  Himnesk sæla.

  Kaffi og súkkilaðimoli.

  Svo eitthvað finnst húsfreyju rannsókn þessi um

  rotturnar og vatn versus súkkulaði dularfull.

  Máski er þetta sérleg "hliðarverkun" bæði vatns og súkkulaðis

  að draga úr sársauka í "fótum"?

  Eða máske hvorutveggja "deyfi" hitaskynjara í iljum spendýra....

  nú eða máske eingöngu rotta?

  Nú eða kannski að rottur séu ofurnæmar fyrir vatni, og upplifi sömu sælu

  við vatnsdrykkju og súkkulaðiát?

  Jamm.

  Þá öfundar húsfreyja svo sannarlega rottukvikindin.

  Asskoti væri það ljúft að þurfa bara að skella sér í

  kaldavatnskranann, til að upplifa súkkilaðiáhrifin góðu.

  Fyrir utan það að vera miklu ódýrara......og minna fitandi.

  Jamm.

  Ansans vesen er að vera ekki rotta.

  En bíðið við!

  Samkvæmt kínverskri stjörnuspeki er húsfreyja

  einmitt ROTTA!

  Það er, fæddist á ári rottunnar!

  Ætli það dugi?

  Góðar stundir.

 

 

Vatn hefur sömu áhrif og súkkulaði

Gleði og bókagull.

  HANA!

  Þar datt húsfreyja aldeilis í lukkupottinn.

  Náði sér í fínar bókmenntir í bland við

  íslenska krimma, barnabækur og handbækur.

  Fékk listlilega myndskreytta Snorra-Eddu

  fyrir lítið fé, og eldgosabókina þeirra Ara Trausta og

  Ragnars Th. á bókamarkaði miklum úti á Granda.

  Aldeilis brilliant.

  Gengur nú húsfreyja snemma til náða öll kvöld

  svo hún geti lesið lágmark 2-3 klukkustundir áður

  en Óli Lokbrá ber dyra.

  Og hér er svo sýnishorn úr einu bókagullinu:

                         Gull gleðinnar.

  Glaður maður er góðviljaður. Hann er hjálpfús.

  Hann ber ekki í brjósti hinn nagandi orm sem öllum heitir illu.

  Hann er öfundlaus og hann finnur að hann er hlekkur í

  vinarkeðju samfélagsins.

  Glaður maður er vongóður.

  Þótt hann eigi að vísu sínar áhyggjur veit hann að sólin

  skín að baki hvers skýjabakka og að vetri fylgir vor.

  Slíkur dýrgripur er gull gleðinnar.

  Og þótt vér höndlum hann aðeins skamma stund

  orkar hann áfram á oss.

  Gleðin er sólskinsblettur í heiði, þar sem oss líður vel,

  og frá honum flytjum vér birtu og yl inn í grámyrkur

  hins daglega lífs.

           Steindór Steindórsson frá Hlöðum (1902-1997)

  Hitti húsfreyju beint í hjartastað þessi pistill sem hún fann í bókinni "Íslensk hugsun".

  Yljaði henni um hjartarætur þar sem hún bograði yfir túlipanalaukunum

  úti á sólpalli í vetrarsólinni og velti fyrir sér lífinu og tilverunni.

  Varð hugsað til konunnar sem húsfreyja átti spjall við fyrir margt eitt löngu.

  Sú hafði orð á því að sér findist bæði ljós og gleði fylgja húsfreyju

  í störfum hennar.

  Húsfreyja var ánægð að heyra, og sagði við konu að gleðin væri sér bæði

  hugleikin og eðlislæg.

  Konan sagði það því miður of sjaldgæft hjá mannfólkinu, og

  bað húsfreyju í lengstu lög að rækta með sér gleðina.

  "Og vittu til vinkona, sagði þá kona, allt sem þú gerir og vinnur

  í gleði mun skila sér margfalt til þín aftur".

  Þessi elskulega kona hefur reynst sannspá svo um munar.

  Þau eru mörg gullkornin sem húsfreyja á fórum sínum eftir

  spjall við skjólstæðinga sína, og það var hennar gæfa að

  gefa sér tíma og "hlusta".

  Því miður byrjaði húsfreyja ekki strax að skrá gullkorn þessi hjá sér,

  en hefur þurft að treysta á það sem geymst hefur í hugskotum hennar.

  Og sumt hefur týnst, því er verr.

  En þvottasúss næst.

  Megi gleðin ætíð vera ykkar förunautur, kæru landar.

  Góðar og glaðar stundir.

KRUMMI.

  

     

   

  Krummi gamli er svartur,

    og krummi er fuglinn minn.

    Krunkið eru söngvar hans

    um sólina og himininn.

    .... .... ...  ... .....  ....

 

  Þetta var daginn eftir fyrsta snjó vetrarins.

  Esjan var íklædd hvítum kjól.

  Himininn vetrarblár, sólin lágt á lofti

  og stirndi á hvítfrosið grasið.

  Húsfreyja var á leið austur fyrir fjall með

  átta ára djásninu.

  Vegur var marauður og að mestu þurr

  þegar komið var út úr höfuðborginni.

  Húsfreyja ók á 90 kílómetra hraða og

  spjallaði við djásnið um lífið og tilveruna.

  Djásnið horfði hrifið á Bláfjöllin í sínum

  mjúka hvíta fannfeldi.

  Spáði í skíðamennsku og snjósleða.

  Þegar þær mæðgur nálguðust Litlu Kaffistofuna

  sá húsfreyja hvar stór svartur fugl kom á

  hröðu flugi á suðurhimninum í átt að þjóðvegi 1.

  Hann flaug einbeittur og í beinni loftlínu.

  Húsfreyja gjóaði á hann augum af og til

  á sínum 90 kílómetra hraða, en varð mest að

  fylgjast með veginum framundan.

  Allt í einu snarhægði húsfreyja á bifreið sinni.

  Hrafninn, því þetta reyndist vera hrafn, hafði

  snarlækkað flug sitt, og stefndi nú hraðbyri

  á punkt þann á veginum sem húsfreyja og djásn

  yrðu á eftir nokkrar sekúndur.

  "Mamma, hrópaði djásnið, ætlarðu að keyra á...."

  En hún lauk aldrei setningunni, því húsfreyja hafði

  náð að hægja nægilega á bifreiðinni, svo að hrafninn

  flaug fram hjá húddi hennar í nokkurra metra fjarlægð.

  Húsfreyja sá vel kolsvört augun og fallega uppsveigðar

  fjaðrirnar á endum vængjanna.

  Húsfreyja og átta ára djásn horfðu furðu losnar á

  eftir fuglinum, þar sem hann flug örfáa metra yfir jörðu,

  en síðan hækka flugið handan þjóðvegarins og hverfa þeim

  síðan sjónum handan við hæð.

  Húsfreyja sem nú dólaði á tæplega 60 kílómetra hraða,

  jók aftur hraðann upp brekkuna fyrir ofan kaffistofuna

  og var hugsi mjög.

  Furðulegt!

  Stórmerkilegt að fuglinn skyldi hegða sér svona.

  Allt í einu datt henni skýring í hug uppi á

  brekkubrúninni.

  "Heyrðu Bára, ég held að krummi hafi verið

  að vara okkur við einhverju"!

  Djásnið varð spennt:  "Hverju, mamma"?

  Húsfreyja hugsaði sig um sekúndubrot, dró aftur

  hressilega úr ferð og benti síðan framundan á

  Þrengslaveginn og svaraði:  "ÞESSU".

  Framundan voru Þrengslin.

  Hvítur skafrenningur huldi veginn.

  Húsfreyja sló enn af.

  Jeppi kom á fleygiferð framm úr.

  Hann þeyttist inn í Þrengslin, rann til hægri

  til vinstri....fór hálf hring áður en bílstjórinn

  náði stjórn á ökutækinu og sveigði inn

  á réttan vegarhelming aftur

  og hélt nú mun hægar áfram ferð sinni.

  Það var "glæra" undir skafrenningnum

  ásamt sólbráð af og til öll Þrengslin.

  Húsfreyja sendi krumma þakkir í huganum,

  þar sem hún dólaði sér í hálkunni á

  60-70 kílómetra hraða......rann aldrei

  og komst heilu höldnu með bíl og barn

  í Þorlákshöfnina.

  Og heim aftur.

  "Vitur fugl krummi" sagði Guðmundur Eyjólfsson,

  afi húsfreyju oft, þar sem hann fleygði brauðafgöngum

  til hrafnanna á túninu fyrir ofan Grænuhlíðina.

  Húsfreyja tekur heils hugar undir það.

 

    Krunk, krunk, krá.

    Sumum hvíla þau álög á

    aldrei fögrum tóni að ná,

    þó að þeir eigi enga þrá

    aðra en þá að syngja,

    fljúga eins og svanirnir og syngja.

 

    Krunk, krunk, krá.

    Fegri tóna hann ekki á,

    og aldrei mun hann fegri ná.

    Í kuflinum svarta hann krunka má,

    uns krummahjartað brestur,

    krummahjartað kvalið af löngun brestur.

 

    Krummi gamli er svartur,

    og krummi er fuglinn minn.

    Krunkið eru söngvar hans

    um sólina og himininn.

                                          Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.

 

  Ekki slæmt að eiga krumma að vin.

  Góðar stundir og góða drauma.

 

Hressandi stinningskaldi...

  ...í Grafarvoginum, en alvöru

  "hanga á ljósastaurunum milli húsa-veður"

  í Eyjum.

  Húsfreyja skellti sér samt með átta ára djásnið og

  Einar besta vin á bifreið sinni í skólann.....

  í stinningskaldanum.

  Þau svona eitthvað "veðurhræddari" en

  húsfreyju minnir að hún hafi verið á þeirra aldri.

  En hún er nú fædd og uppalin í Eyjum þar sem

  þokkalega hressilegur "stormur" er í gangi og búið að

  loka grunnskólum í dag.

  Á Stórhöfða geisar hins vegar fár mikið upp á

  41-53 metra á sekúndu.

  Faðir húsfreyju barðist stundum með hana á

  hjólræskni austur á Urðir, bæri svona veðurdag

  upp á helgan dag.

  Þar stóðu þau feðgin og horfðu á úthafsölduna og brimið sem

  veltist og rótaðist, á ógnarhraða upp urðina.

  Gnýrinn í briminu var svo mikill, að hann náði

  að yfirgnæfa vindgnauðið.

  Faðir húsfreyju var sem heillaður af ægikrafti þessum,

  og benti skottunni sinni á hverja ölduna á fætur annarri

  sem brotnaði með djöfulgangi, söltum sjávargusum í andlit

  og kröftugum "gosbrunnum" í stórgrýtinu.

  Húsfreyja þá lítil skotta, 8-11 ára gat unað sér

  tímum saman við að horfa á brimið með föður sínum.

  Var alveg jafn heilluð og óbanginn og hann.

  Sá hve mikla virðingu faðirinn bar fyrir ógnarkrafti þessum,

  hætti sér aldrei nær urðinni en faðirinn leyfði, í ferðum þessum.

  Enda varð hún oft að halda sér fast í hjólræsknið pabbans,

  til að hreinlega fjúka ekki upp á Heimaklett.

  Var fremur smávaxin húsfreyja á þessum árum,

  og 17- 20 kíló höfðu lítið í þennan veðurofsa að gera.

  En faðirinn hélt líka traustu taki í hönd skottunnar,

  og sleppti því aldrei í brimskoðunarferðunum.....ekki fyrr

  en þau voru komin aftur í Grænuhlíðina, þar sem

  skottan þeyttist til og frá í storminum.

  Hékk á ljósastaurum og girðingum í enda botnlangans,

  og tók svo tilhlaup að kjallaradyrunum á húsi númer 20,

  og kútveltist inn í þvottahúsið á meðan faðirinn festi

  hjól sitt rækilega við steinsteyptan vegginn utan um

  ruslatunnurnar.

  "Mamma, það er ÆÐISLEGT brimið á Urðunum núna"

  galaði hún á háa séinu.

  "En húfan mín fauk í sjóinn, mamma"!

  Móðir skottunnar mætti, stóísk yfir húfutjóninu.

  Strauk yfir ljósrautt hár skottunnar, sem vindurinn hafði

  feykt í allar áttir í tóma flækju.

  "Ég er að prjóna nýjar húfur á ykkur systurnar,

  klára þína bara fyrst"!

  Leit samt ásakandi augum á föður skottunnar, þá

  hann kom inn, og barðist við að loka kjallarahurðinni

  á eftir sér.

  Faðirinn brosti skömmustulegur til konu sinnar,

  en hló svo við:  "Þetta er nú aðeins þriðja húfan sem

  við Sigga missum í sjóinn, Stína mín.  Þurfum miklu fleiri

  ef við eigum að bjarga öllum fiskunum með nýjar

  húfur fyrir jólin".

  Og hláturinn dillaði og reis í þvottahúsinu,

  á meðan stormurinn lamdi sjávarseltunni á gluggana.

  Góðir tímar, aðrir tímar.

  Góðar stundir og fari gætilega í stinningskaldanum.

 

 

 

Mikið óveður í Vestmannaeyjum