Álfar og huldufólk.....

   ... hvaða grillum ertu búin að koma inn

  í höfuðið á barninu, Kristín?

  Afanum Guðmundi Eyjólfssyni á Eiðum í

  Vestmannaeyjum var mikið niðri fyrir.

  Hann hvessti augum sínum á tengdadóttur sína,

  með báðar hendur á mjöðmum byrsti sig.

  "Þú gerir krakkann alveg ruglaðann með svona sögum"!

  "En Guðmundur" , svaraði tengdadóttirin sár, " ég hef engar

  álfa-eða huldufólkssögur sagt stelpunni".

  "Það er alveg satt, afi", sagði litla 4 og hálfs árs manneskjan

  hvöss við afa sinn, "mamma kann engar svoleiðis sögur".

  "Nú jæja lambið mitt", afinn svolítið blíðari á manninn,

  "hvaðan hefurðu þá alla þessa álfaspeki, hróið mitt"?

  "Nú auðvitað frá henni Sissu vinkonu, afi, hún er álfur sjálf

  og veit þetta allt saman".

  Afinn horfði rasandi á fjögra ára sonardóttur sína.

  Ljósir liðaðir lokkar, dökkblá augu í barnslegu andlitinu,

  setti í brýrnar af einbeitingu og stakri réttlætiskennd.

  "Hún Sissa á heima í litla húsinu úti á hól, afi,

  og við leikum okkur alltaf saman, þegar Anna Stína

  frænka er í fílu eða kemur ekki að heimsækja mig"!

  "Hvaða þvættingur og þvaður er þetta, stelpa"

  afinn pirraður, "það býr enginn út í hól og það er

  ekkert hús þar"!

  "VÍST, afi, þú bara sérð það ekki af því að

  mamma og pabbi hennar Sissu vilja ekki að þú sjáir það"!

  Litla manneskjan var á innsoginu..

  Það hnussaði í afanum.

  "En þau hjálpa þér oft að höggva eldiviðinn,

  þegar þér er illt í mjöðmunum, afi, og þá fær pabbi

  hennar Sissu svo að taka einn viðarkubb til að

  skera myndir út í, og þær eru ofboðslega flottar".

  Litla manneskjan horfði rannsakandi á afa sinn.

  Trúði hann henni ekki?

  Afinn starði á sonardóttur sína.

  Strauk síðan höku sína hugsandi.

  "Það var og" sagði hann loks.

  "Það er reyndar merkilegt, Stína", sagði hann

  við tengdadóttur sína, "að oft gengur mér ekkert

  ver eða seinna að höggva í eldinn, þegar ég er

  verkjaður í mjöðmunum, og get varla hreyft mig".

  "SKO", sagði litla skottan ákveðin.

  Málið var útrætt frá hennar hálfu, og hún skoppaði

  út í sumarið og sólina.

  "Tarna er skondinn krakki, með furðulegt ímyndunarafl,

  Stína", heyrði hún afann segja móður sinni.

  Húsfreyja hefur ekki séð Sissu vinkonu sína síðan hún

  var fimm ára gömul.

  Álfar eða ímyndun.

  Ykkar er valið.

  Góðar stundir, húsfreyja er með kjúlla í ofninum.

Töluðu til álfa degi fyrir óhapp

Glaðlegur hrærigrautsstíll...

  ... þá aftur kominn á miðbæinn?

  Þetta er ætíð vinalegt götuhorn í minningu

  húsfreyju, enda dvaldi hún mörgum stundum

  í "gamla" Nýja Bíó, hér á árum áður, þá þangað

  bárust bandarískar og evrópskar kvikmyndir jafnt og þétt,

  lágmark 1-3 árum eftir að þær höfðu verið

  frumsýndar á erlendri grund.

  Myndum sem síðan var varpað á hvíta tjaldið,

  eldheitum kvikmyndaunnendum sem húsfreyju

  til mikillar gleði og ánægju.

  Það var eitthvað hlýlegt og vinalegt að standa

  í poppkornsröðinni í anddyrinu, "popp og kók, takk",

  og rölta svo í sæti sín í ískrandi bekkjunum,

   "númeruðum" að sjálfsögðu og anda að sér

  rómantík kvikmyndasalarins fyrir sýningu.

  Síðan hófst sýningin.

  Engar auglýsingar, alltaf hlé.

  Mátti REYKJA, og kvikmyndin oft öll sveipuð

  dulúðlegri reykjarhulu, sem gerði hryllinginn

  hryllilegri, sorgina þungbærari, sólskynið daufara,

  regnið og vonleysið áþreifanlegra, gleðina reykingatengda,

  hvítu kjólana gráa í kvikmyndabrúðkaupunum, og grínið

  nánast lífshættulegt, þegar sígarrettureykurinn

  sogaðist djúpt ofan í lungun, í miðri hlátursroku.

  Stóð oft á öndinni, húsfreyja, af óbeinum reykingum

  í bíó hér í den.

  Angaði eins og keðjureykingamaður, þegar heim kom.

  Aðrir tímar....den tid den sorg.

  Man þá húsfreyja eina góða ferð í Nýja Bíó, þá hún var

  sextán ára fljóð, ný byrjuð að stunda nám í M.R.

  Þær höfðu rifið sig af stað eftir kvöldmat, húsfreyja

  og tvær vinkvenna hennar, niður í Nýja Bíó.

  Það var kominn nóvember, hráslagaleg slydda,

  sem smaug ofan í hálsmálið á þykkum vetrarkápum

  þeirra og það var kalt....nístingskalt.

  Samt skárra að skreppa í bíó, en að hanga heima

  og reita hár sitt í örvæntingu yfir rúmfræði, stafsetningareglum

  og enskum stíl.

  Í bíó var enginn mættur, er stöllurnar þrjár komu á svæðið.

  Báðu um þrjá miða í bekk fyrir miðju, sæti sömuleiðis fyrir miðju

  í bekknum.

  Vestri með Lee Marvin í aðalhlutverki.

  Poppið og kókið keypt.

  Enginn annar mættur, og 5 mínútur í sýningu.

  Fór sextán ára kjánahrollur um vinkonurnar:

  "Verðum við ALEINAR í bíó", hvísluðust á og flissuðu

  vandræðalega.

  Þær drifu sig samt inn í salinn, litu á númerin á

  bíómiðunum og fundu bekk sinn og settust

  svo fyrir miðju af handahófi, enda öll önnur sæti

  laus, svo ekki gat nákvæmt sætanúmer skipt máli,

  töldu þær.

  Þremur mínutum seinna birtust þrjár unglingsstúlkur

  á svipuðu reki og stöllurnar.

  Þrekvaxnar og í þykkum vetrarkápum, líkt og húsfreyja og

  hennar vinkonur.

  Þær þrekvöxnu gengu beint að bekk vinkvennanna,

  með miða sína á lofti.

  Stöllurnar stóðu upp og hleyptu þeim fram hjá,

  sem var töluvert bras, því þykkar blautar kápurnar,

  voru fyrir, kræktust saman á tölum og beltum.

  En að lokum voru þær þrekvöxnu sestar,

  þétt upp við húsfreyju og vinkonur.

  "Sex í bíó, þétt saman, á sama bekk" hugsaði

  húsfreyja og glotti við tönn.

  Sýning um það að bil að hefjast þegar ein af

  þrekvöxnu skvísunum stóð upp:

  "  Heyriði, þið eruð í sætunum okkar"!

  Valdsmannleg og ákveðin, og sýndi húsfreyju og

  vinkonum bíómiða sinn.

  Mikið rétt.

  Húsfreyja og stöllur urðu að hleypa þeim þrekvöxnu

  aftur til baka...með töluverðu kápubrasi, og flytja

  sig tvö sæti til vinstri, svo þær þrekvöxnu fengu

  sín RÉTTU sæti hægra megin við þær...ÞÉTT upp við þær.

  Húsfreyja sem er fljót að sjá húmorinn í flestum

  aðstæðum, var farin að hlægja óstjórnlega.

  Tíu augu störðu á hana furðu lostin.

  "Gott að hafa sætanúmerin á hreinu og RÉTT sæti í svona

  fullu bíói" , tókst húsfreyju að stynja upp og benda

  út í tóman salinn.

  Allar skvísurnar skelltu upp úr, og þær þrekvöxnu urðu

  hálf kindarlegar í framan, en hlógu dátt samt.

  Ljósin slökkt og sýning hófst.

  Marvin skemmtilega ófríður á tjaldinu.

  Fimm mínútum seinna opnuðust dyrnar á

  kvikmyndasalnum.

  Lokuðust.

  Skruðningar, pústrar, bölv og dæs.

  Maður í þykkri rennblautri úlpu, sem angaði eins

  hann hefði fengið hana að láni uppi í Hvalstöð eftir

  hvalskurð, velt henni síðan upp úr lýsi og slori,

  settist beint fyrir framan lágvöxnustu, þrekvöxnu

  stúlkuna.

  Manninn var tveir metrar á hæð, og breiður eftir því.

  Stúlkan sá hvorki tangur né tetur af Marvini.

  Þær þrekvöxnu fóru aftur til ferða, en nú fluttu þær sig

  fimm bekkjum neðar.

  Húsfreyja og stöllur sátu sem fastast, og reyndu að

  anda með munninum.

  Marvin skaut fjóra með tveimur skotum...drap þá alla.

  Maðurinn í úlpunni góðu, ók sér í sætinu, reyndi að

  troða höndum niður í rassvasa.

  Náði taki á kveikjara, svo rettum.

  Kveikti í.

  Húsfreyja fílaði sig sem lambakjötslæri í

  taðreykskofa.

  Marvin drap þrjá.

  Maðurinn drap í, og fór í það að troða sígarrettum og

  kveikjara aftur í rassvasa....as...mas...bras...KRATSJÚ....HLUNK!

  Maðurinn seig snögglega niður.

  Hressilegt bölv....."helv...djö....sætið er brotið".

  Manninum tókst með erfiðismunum að komast upp úr

  brotnu sætinu, bölvandi og ragnandi.

  "Við erum að reyna að HORFA á bíómynd hérna" gall í

  einni af þeirri þrekvöxnu.

  "Afsakið, helv...sætið brotnaði" rumdi í risanum.

  Hann ráfaði úr sætaröðinni, og rölti niður í næsta bekk

  fyrir framan þær þrekvöxnu.

  Loftræsting í lagi dældi "anganum" af úlpunni til

  þeirra þrekvöxnu, á meðan Marvin kyssti mikið málaða

  en fáklædda konu á bar og drakk viský af stút.

  Pískur og andköf.

  Svo kom hlé.

  Þær þrekvöxnu stóðu upp í snatri,

  sveipuðu kápum sínum þétt að sér.

  Sú hávaxnasta af þeim, var eitthvað föl á vangann,

  kúgaðist og hóstaði....."..hvaða lykt..ég er að farast.." hvíslað.

  Þær strunsuðu fram í anddyri, og sáust ekki meir.

  Húsfreyja var komin með þrautir í magann af innibyrgðum

  hlátri, en náði að þrauka út myndina í fjögra manna bíói þessu.

  Hvernig myndin endaði, eða hve marga Marvin drap,

  hefur hún ekki hugmynd um  enn þann dag í dag.

  Því síður hvað myndin hét.

  Fín bíóferð eigi að síður.

  En vel að búið er að endurbyggja húsin í Austurstræti.

  Húsfreyja bregður sér þá niður í miðbæ í sumarfríi sínu,

  og kíkir á dýrðina.

  Kannski þeir endursýni Lee Marvin........

  Góðar stundir og enn betri bíóstundir.

Ný götumynd blasir við

Tryllingslega, Reglulegt og Pínlegt Mígrenis-...

  ...gen númer átta þá að hrjá

  konur margar og stúlkur í ætt húsfreyju.

  Það er ekki nokkur spurning.

  TRPM8 erfðavísir þessi gengur þá ljósum

  logum tvist og bast í bæði móður- og föðurætt

  10 ára djásnsins, og jafnvel fleiri hroðaleg mígrenisgen

  á ferli þar einnig.

  Báðar ömmur hennar eru mígrenissjúklingar,

  faðirinn var mígrenissjúklingur fram yfir tvítugt

  og gott ef ekki móar í minningu hjá húsfreyju um mergjuð

  magakveisuköst um 4-5 ára aldurinn.

  Jamm, leiðinda sjúkdómur, mígreni, erfiður og truflar mikið

  daglegt líf.

  Tíu ára djásnið greindist með magamígreni

  fyrir rúmu ári síðan, en nær 10% allra skólabarna

  fá mígreni, með eða án magaverkja og uppkasta,

  og svo fá örfá þeirra "eingöngu" magaverkinn og

  uppköstin.

  Húsfreyja hélt fyrir rúmu ári síðan, að líklega væri hún

  einhver móðursjúkasta móðir allra tíma.

  Búin að ímynda sér alla mögulega og ómögulega

  meltingarfærasjúkdóma sem gætu verið að hrjá

  hennar ljúfu dóttur, og var að trompast yfir

  öllum veikindadögum djásnsins, skólatapi hennar,

  og vinnutapi foreldra.

  Þá gaukaði einn ágætur læknir á vinnustað hennar að henni,

  að börn gætu fengið mígreni "eingöngu" í maga.

  Húsfreyja fauk á methraða með djásnið til barnalæknis,

  og mikið rétt, djásnið reyndist með bullandi mígreni,

  og svaraði strax lyfjameðferð og breyttu mataræði.

  Hefur síðan vart misst dag úr skóla, og hefur

  sloppið að mestu við köst, nema eitt og eitt með

  margra mánaða millibili.

  Köst 10 ára djásnsins byrja ætíð eins:

  1.  Lystarleysi og hitatilfinning í maga.

  2.  Sviðaverkur sem kemur í bylgjum.

  3.  Ofsafenginn krampakenndur verkur, ógleði og uppköst.

  Þetta ástand varir í 3- 6 klst ómeðhöndlað, en þá

  er kastið gengið yfir.

  Yfirleitt nær húsfreyja að grípa strax inn í kastið

  á stigi 1. og 2. með verkjalyfjagjöf (Panodil/ Paratabs),

  en nái hún því ekki er hún búinn að missa tökin á málinu,

  stig 3. verður óumflyjanlegt,

  og kastið verður að renna sitt skeið með tilheyrandi

  ofsaverk, ælum og gráti.

  Já, það er oft vandlifað með arfleið fyrri kynslóða,

  en það góða er að nú á dögum er mun meiri hjálp að fá.

  Djásnið tekur 3 litlar töflur eftir kvöldmat alla daga,

  forðast unninn mat, pylsur, bjúgu o.þ.h., forðast sætmeti

  og sætindi (nema á laugardögum) og kakó sömuleiðis, og

  hefur það ljómandi gott flesta ef ekki alla daga.

  Húsfreyja man þá daga á sínu bernskuheimili,

  þegar föðurafi hennar, Guðmundur Eyjólfsson,

  stóð vörð um almyrkvað svefnhebergi

  foreldra hennar, þaðan sem henni

  og systrum hennar bárust til eyrna uppsöluhljóð,

  kveinstafir og grátur móður þeirra.

  "Mamma ykkar er veik, þið farið ekki þarna inn

  nema með opna slagæð, opið handleggsbrot

  eða þá að þið hafið asnast til að kveikja í kjallaranum"!

  Afinn ekkert að skafa af hlutunum, og gaf hvergi eftir

  áköfum köllum systranna eftir athygli mömmu.

  Árið 1969 var fátt um góða drætti þegar kom að

  meðferð við mígreni.

  Svo móðir húsfreyju þjáðist, stundum 2-3 daga í röð,

  höfuðið að springa, sjóntruflanir, uppsölur.

  Afi stóð vörð.

  Upp úr 1970 kom nýtt lyf á markaðinn, Norgesic.

  Móður húsfreyju snarbatnaði mígrenið, köstum fækkaði

  smátt og smátt og eru nú orðin fjarlægur ómur af leiðindum í

  minningum móður húsfreyju.

  Húsfreyja slapp að mestu sjálf.

  En ekki 10 ára djásnið.

  Kannski hennar lán, að eiga móðusjúkustu móður allra tíma,

  sem sífellt leitaði orsaka og lausna. 

  Kvartaði og kveinaði fyrir hennar hönd,

  las, gúgglaði, hringdi, leitaði ráða og gafst ekki upp.

  Það er einlæg ósk húsfreyju að öll börn með mígreni,

  með eða án magaverks, eigi hrikalega móðursjúkar mæður....

  eða jafnvel betra,....."föðursjúka" feður!

  Góðar stundir á sumarlegu kveldi.

Erfðavísar mígrenis fundnir

Það haustar snemma..

  ... hér norðan heiða í ár" hugsaði húsfreyja

  rasandi, er hún horfði á gula móana fyrir

  ofan kirkjuna á Hvammstanga, og hávaxin

  lauflaus trén í kring.

  Blómabeð tengdamúttu hennar voru vart

  svipur hjá sjón, búið að breiða svarta dulu

  yfir bóndarósina og Páskaliljurnar voru fölar

  og ræfilslegar, lafandi með hor og hóstakjöltur

  í norðangarranum.

  "Asskoti er að vita þetta" hugsaði húsfreyja,

  "og enn verra að berja augum"!

  Það næddi ónotalega jökulköldum vindi ofan í

  hálsmál húsfreyju, og hún gjóaði kuldarökum augum

  upp á snjóhvítan tind Þrælsfells í sólskininu, þar sem

  "Vetur konungur" sat á hækjum sér og glotti kalt og grimmdarlega.

  Ekkert fararsnið á honum karldruslunni, og komið fram í

  miðjan júní.

  Húsfreyja sendi honum pirraða fyrirspurn:

  "Ferðu ekki að snáfa af landi brott, herra minn?

  Hér á að vera komið sól og sumar fyrir löngu, og svo

  bara blæst þú vorgyðjunni út á hafsauga og reynir

  að frysta í okkur blóðið langt fram í júní"!

  Karl hló hjartanlega af húsfreyju, en svaraði engu, andaði síðan

  snarpri ískaldri vingusu beint í andlit hennar svo

  tárin streymdu niður kinnar hennar í næðingnum.

  Sú gula hafði látið svo lítið að sýna sig þrátt fyrir

  lætin í karlfjandanum, en mátti sín lítils fyrir

  ofurmætti hans og kuldalegri þrjósku.

  Tarna var ljóta sumarið.

  Húsfreyja hætti snarlega við að fara í göngutúr...ekkert vit

  í að drepast úr lugnabólgu um hásumar.

  Það yrði  bara hlegið að henni í "Sumarlandinu" þegar

  hún mætti þangað með vottorð upp á banamein:

  STEINDÓ AF LUGNABÓLGU Í "JÚNÍ"!!

  Neipp, þá var betra að dúða sig  í hlý vetrarföt,

  skella sér inn í bifreið og fara í smá rúnt um bæinn....

  með miðstöðina stillta á hæstu stillingu.

  Húsfreyja flýði inn í hús aftur, en þar var þegar búið að

  ákveða ferð "í bíl" út á Vatnsnes í eðal fiskisúpu

  á Geitafelli, á meðan úrillur kötturinn vafði sig inn í

  ullarteppi uppi á lofti.

  Þetta lagðist bísna vel í húsfreyju, en hún ullaði samt

  framan í "Vetur konung" á leiðinni út á nesið,

  svona til að hefna sín fyrir ískaldar vindkviðurnar.

  Á Geitafelli var vel og hlýlega tekið á móti svöngum

  ferðalöngum.  Fallegur hlaðinn turn á hlaðinu,

  og snyrtilegur og fallegur veitingasalur.

  Tengdapabbi hafði búið á Geitafelli til 6 ára aldurs.

  Spjallaði við bóndakonuna og eðalkokkinn á staðnum.

  Fiskisúpan rann ljúflega niður, nema hjá 10 ára djásninu,

  sem er á "ekkert DRASL má vera í súpum"-tímabilinu.

  Bóndakona leyfði að við litum inn í turninn.

  Þar gamlir íslenskir munir frá fyrri hluta síðustu aldar,

  og jafnvel eldri, gamlar ljósmyndir og fleira.

  Uppi annað turnherbergi með skoskum munum, bréfum,

  fánum og fleira, til heiðurs skoskum heiðursmanni,

  séra Robert Jack.

  Þar las húsfreyja þessu skemmtilegu frásögn:

  Guð almáttugur var að skipuleggja

  sköpun Skotlands, og ræddi málið

  við Gabríel erkilengil.

  "Ég ætla að hafa Skotland með háum

  tignarlegum fjöllum, tærum bláum

  vötnum, allar ár þeirra fullar af laxi,

  undursamleg dádýr í fögrum skógum

  þeirra, dali alla gróðursæla og

  borgir þeirra glæsilegar.

  Skotar verða síðan eldklárir,

  hugrakkir, myndalegir....."

  Hér greip Gabríel erkiengill framm í

  fyrir Guði.

  "En herra, ert þú ekki að mismuna

  Skotum allhressilega, og hlaða undir þá

  umfram aðra jarðarbúa"?

  "Nei, alls ekki" svaraði sá heilagi,

  "ég er ekki búinn að segja þér hverjir

  verða næstu nágrannar þeirra".

  Já, þetta var góð ferð út á Vatnsnesið.

  En lítið hlýnaði þessa 3 daga sem húsfreyja

  vísiteraði norðurlandið, og sá gamli upp á

  Þrælsfellinu, spýtti við tönn og yggldi sig þegar

  húsfreyja forðaði sér aftur suður í borgina við

  sundin bláu.

  Merkilegt nokk, hafði vorgyðjan ratað þangað

  yfir Hvítasunnuhelgina, og tók á móti húsfreyju

  með 17 stiga hita, sól og blíðu.

  Kötturinn tjúllaðist af einskærri gleði yfir því að

  losna úr bifreiðinni, og veltist í grænu grasinu

  við hlið 10 ára djásnsins, sem brosti allan hringinn:

  "MAMMA, SUMARIÐ ER LOKSINS KOMIÐ".

  Það var og.

  Góðar stundir og gleðilegt "alvöru" sumar.

Sumarið mætt í borgina

Hlýðnar sem rakkar...

  ...og hórur í rúminu í ofanálag.

  En eigi að síður "sanntrúaðir" múslimar,

  blessaðar hlýðnu konurnar, og það í

  samfélagi þar sem vændiskonur eru grýttar.

  Tarna eru merkileg samfélög, forneskjuleg,

  harðneskjuleg og konum fjandsamleg.

  Konur iðulega "barðar til hlýðni og undirgefni",

  heilaþvegnar af kúgandi og þrúgandi

  lögum karlanna, sem vísa beint í Kóraninn.

  Skruddu sem skráð var af "karlmönnum" á

  sjöundu öld eftir Krist.

  Þar sem "eftiröpun"  úr Gamla Testamentiinu,

  með "dassi" af mergjuðum helvítislýsingum og

  hefndaraðgerðum Alla á dauðlegum mönnum,

  var lofsungin og hafin upp í hæstu hæðir.

  Konur lélegur pappír í báðum þessum ritum.

  Húsfreyja man eina setningu úr nýlegri þýðingu

  á Biblíunni: "Góðvild konunnar er verri en illska mannsins".

  Greinilegt að körlum hins forna Ísraels, sem og

  sanntrúuðum fylgjendum Múhameðs,

  var mikið í mun að kúga konur, berja þær til hlýðni

  "eiga" þær, og láta þær "þjóna" sér til borðs og sængur,

  með góðu eða illu.

  Furðulegt ofríki þetta og hatur í garð kvenna.

  Svo mörg voru þau orð.

  Húsfreyja er farin austur fyrir fjall að horfa á

  systur í Þorlákshöfn róa....fékk silfur í fyrra hennar lið.

  Góðar stundir.

 

Hlýðnar konur funda í Malasíu

Dýrt að deyja drottni sínum...

  .. enn dýrara að láta hola sér niður

  sómasamlega, steindauðum.

  Tarna er ljóta ástandið.

  Húsfreyja er í öngum sínum.

  Ekki það að hún telji sig hrökkva upp af

  einhverja næstu daga, og þarfnist þar með

  niðurholunar í frónverskum eðal-kirkjugarði,

  sei, sei, nei.

  Húsfreyja er skipulögð kona, og vill gjarnan hafa sitt á tæru.

  Hvort heldur það varðar líf hennar, starf og veraldarvafstur eða

  "ótímasettan dauðdaga" með tilheyrandi "tárafljótandi jarðaför"

  einhvern tímann í fjarlægri framtíð.

  Húsfreyja getur ekki hugsað sér að setja sína einkadóttur

  í hvínandi fjárhagsleg vandræði, fyrir það eitt að urða á húsfreyju skrokkinn,

  eða í húsfreyju tilviki, grafa niður eitt snyrtilegt öskufyllt ker,

  þá maðurinn með ljáinn hefur bankað upp á og afgreitt húsfreyju

  snyrtilega......SVÚSS.....eins sveifla ætti að duga honum.

  Neipp, húsfreyja verður að finna aðra lausn á málinu, haldi

  "prísinn" á jarðaförum áfram að stíga.

  Þá dettur húsfreyju í hug:

  Það er svoleiðis vaðandi uppgangur í skógrækt á litla Fróni,

  upp um allar sveitir,

  þjóðgarða...nema á Þingvöllum þar sem þeir eru farnir að rífa

  upp heilu skógarrjóðrin af grenitrjám með rótum,

  en útúrdúr...upp um allar

  fjallshlíðar, meðfram þjóðveginum og inni í öllum húsagörðum.

  Nú veit húsfreyja að indíánar vestur í henni Ameríku hér í den,

  röltu af stað með sængina sína undir hendinni, þá þeir fóru að

  finna kaldan andardrátt mannsins með ljáinn á hálsi sér,

  inn í fallegan skóg og fundu sér vænlegt tré.

  Þar útbjuggu þeir sér banabeð uppi í greinum trésins,

  með laufkrónuna og himininn yfir sér.

  Dóu svo drottni sínum í ró og næði  nokkrum dögum seinna,

  eða röltu heim aftur með sængina, öðrum kosti,

  færi þá að lengja eftir þeim með ljáinn (sjálfsagt ekki auðvelt

  að rata um dimman skóg í þungum síðum kufli, með fyrirferðamikinn

  ljá á bakinu).

  En þeir sem fluttu úr skóginum í "Sumarlandið" skildu "líkamshylki"

  sitt eftir í trjágreinunum, þar sem vatn, vindur og skógardýr

  sáu síðan um að breyta því aftur í frumeindir sínar.

  Nú vill þá húsfreyja bjalla í þá skógræktarmenn, og ræða við þá

  um að taka eitt myndarlegt "tré" hjá þeim á leigu, þá líður að

  banastund hennar....fá það leigt í svona 10-12 mánuð.

  Myndi greiða þeim hóflegt gjald fyrir tréð, þyrfti ekkert að vera

  á flottum stað inn til fjalla, mætti alveg vera í litlum

  lundi niður við straumharða á uppi í Haukadal, en húsfreyju

  þætti síðra að vera staðsett uppi í tré við sjálfan þjóðveginn.

  Þá myndi hún, afgamalt, "dauðvona" hró,  síðan bjalla í

  leigubíl frá Hreyfli og láta aka sér

  upp í Haukadal, og fengi síðan skógræktarmann til að hjálpa

  sér að bjástra upp í tréð.

  Tæki með sér spotta og grænt "teip"!

  Biði svo róleg dauðastundar kyrfilega "teipuð" við grein,

  líkt og indíánar hennar Ameríku gerðu hér á árum áður.

  NÚLL jarðarfararkostnaður!

  Enginn prestur í öngun sínum við að "endurskrifa" ævisögu húsfreyju

  og  berjast við að "hvítþvo" hana.

  Ekkert sálmagaul.

  Engir menn að voka yfir brennsluofni.

  Engin kerakaup undir öskuna.

  Engir menn með skóflur á lofti að grafa holu fyrir öskudótið.

  Bara örlitlar leifar af grænu teipi, sem hvort eð er sæist ekki,

  félli alveg inn í grænan lit skógarins.

  Húsfreyja ætti máske að hringja í KGSÍ- Kirkjugarðasamband Íslands

  og lauma þessari líka brilliant hugmynd að þeim!

  Húsfreyja vissi annars ekki að til væri Kirkjugarðasamband Íslands.

  Taldi næsta víst að kirkjugarðar Íslands væru í litlu sambandi,

  þar sem allir sem þar dvelja eru steindauðir.

  Sýnir bara hvað húsfreyja veit lítið.

  En húsfreyja fer í það að "skipuleggja"  brottför sína

  í Sumarlandið...og finna heppilegt tré, en ætlar að

  smella sér í bað fyrst á Uppstigningardegi.

  Góðar stundir.

 

Dýrara að jarða

Hamingjan er í hlýjum geislum sumarsins.

  Sú gula var í ham.

  Húsfreyja skáskaut sér og djásninu

  í gegnum þvöguna í Fjölskyldu- og Húsdýragarðinum,

  fann svitann renna  ónotalega niður eftir bakinu um leið

  og mannfjöldin varð stopp við endann á brúnni.

  "Váv, það er heitt", gjóaði augum á þá gulu í von um miskun.

  Ekki sjens!

  Tvær unglingsstúlkur með "Candyfloss" á lofti fyrir framan

  húsfreyju reyndu að komast áfram með því að ÝTA.

  Ekkert dugði, en gömul hvíthærð amma kvik á fæti,

  skaust fram og til baka "út á hlið" fyrir framan húsfreyju

  og unglingsstúlkurnar.  Fram og til baka.....fram og til baka.

  Gat greinilega ekki ákveðið sig hvort hún vildi vera hægra megin

  í fólksmergðinni eða vinstra megin.

  Enginn komst hænufet áfram.

  Stúlkurnar flissuðu, og húsfreyja sá að ungur drengur á að giska

  12 ára og stóð þétt fyrir framan þær, var kominn

  með bleikar Candyfloss-strípur í dökkt þykkt hárið...aftan til.

  Drengur varð einskis var.

  "Þvílík hamingja, að lenda "fyrir aftan" candyfloss-stúlkurnar"

  hugsaði húsfreyja með sér, um leið og "hliðlæga, hvíthærða amman,

  fékk bleika Candyfloss-rönd á öxlina á ljósum sumarjakka sínum.

  Amman varð einskis vör.

  Loks fór mannmergðin að mjakast af stað.

  Hænufet fyrir hænufet.

  Ung stúlka í starfsmannafatnaði garðsins, reyndi að

  fá fólk til að skipta brúnni eftir miðju..."gangið hægra megin,

  GANGIÐ HÆGRA MEGIN" svo umferðin gangi í báðar áttir

  yfir brúna"!

  Hvíthærðu "hliðlægu" ömmunni gekk erfiðlega að sætta sig

  við svo "afdráttalausa staðsetningu" á brúnni, var ætíð

  komin í fangið á fólkinu sem streymdi yfir brúnna

  á móti húsfreyju og djásni.

  Starfsstúlkan beindi ömmunni hliðlægu aftur á hægri

  helming brúarinnar.

  Amman snerist í hring fyrir framan húsfreyju og Candyfloss-

  stúlkurnar, fékk nýja bleika rönd eftir miðju jakkabaki,

  og vippaði sér síðan snarlega 3 skref yfir á vinstri

  helming brúarinnar.

  Beint í fangið á fjölskylduföður með ungabarn á handleggnum.

  Pabbinn dæsti af örvæntingu þess sem á sér enga undankomu

  auðið, og leit ásakandi á starfsstúlkuna:

  "Getið þið ekki stjórnað mannskapnum betur".

  Starfsstúlkan togaði pirruð í hvíthærðu, hliðlægu ömmuna,

  "VERÐUR AÐ VERA HÆGRA MEGIN, ÞÝÐIR EKKI AÐ TROÐAST SVONA".

  Amman sté 1 og hálft skref til hægri, og reikaði restina

  af leiðinni, svona ívið meira á vinstri helmingi brúarinnar.

  Starfsstúlkan reitti hár sitt af örvæntingu er hún horfði á

  eftir gömlu konunni.

  Húsfreyja hélt sig til hægri með djásnið, og dró öndina léttar

  er þær loks komust yfir brúnna.

  Svala Marý, frænkubeibí, 12 ára mætti, skólaus, sokkalaus og með vinkonum.

  "Eins gott að það er hlýtt" hugsaði húsfreyja.

  Skórnir og sokkar frænku eitthvað blautir og verri eftir

  glæfralega ferð yfir pollinn á fleka.

  Svalan hvarf á braut með vinkonum.

  Húsfreyja barðist með djásni í myljandi sólskini

  að pallinum þar sem Sveppi og Villi voru að skemmta.

  Þar múgur og margmenni, en nóg pláss uppi í brekku.

  Þær mæðgurnar fundu fínan stað, og húsfreyja dæsti af ánægju.

  "Nú mátti sú gula láta ljós sitt skína, halda uppi brækjuhita,

  helst út alla skemmtunina".

  En NEIPP!

  Rúmri klukkustund síðar var sú gula farin í fílu,eða

  máske bara örþreytt, eins og presturinn í Þorlákshöfn.

  ("Messufall næsta sunnudag.  Prestur er þreyttur" , auglýsti

  sérann í Dagskránni í Þorlákshöfn).

  Það mígrigndi í Fjölskyldugarðinum.

  Rigndi svo meira...og enn meira.

  Tíu ára djásnið fór að fá sérkennilegan bláma

  í kringum munninn, og tennurnar að skrölta í munni hennar:

  "Mééér er svoooo KALT , mamma".

  Skipti engu þó húsfreyja hefði asnast til að taka með

  sér regnhlíf, og djásnið fengi hana til einkanota.

  Húsfreyja yggldi sig upp í regngráan himinn, hugsaði

  þeirri fúlu gulu þegjandi þörfina, og kom djásni sínu

  af stað heim í einum hvínandi hvelli.

  Móaði í hvíthærðu, hliðlægu ömmuna, ásamt fjölskyldu

  við endann á brúnni góðu, þegar húsfreyja kom þangað með djásnið.

  Snérust á hæli mæðgurnar, og fóru út um stóra breiða hliðið

  Fjölskyldugarðsins í staðinn.

  Tíu ára djásnið eigi að síður hæstánægð með ferðina...og bláu

  blöðruna...alveg í stíl við kuldabláan lit vara hennar.

  Húsfreyja svo að tvístíga í dag með ferðalög... og gáði áhyggjufull

  til veðurs í morgun.

  En þá lofaði sú gula bót og betrun, svo húsfreyja lagði af stað

  austur í Þorlákshöfn með tíu ára djásnið.

  "Hafðu ekki áhyggjur af

  gervallri framtíðinni-

  hún er aðeins dagur í senn".

  Þar glotti risastórt rautt hjartalaga andlit á bílskúr systur

  í Þorlákshöfn við húsfreyju og djásni.

  "Noh, Hafnardagar byrjaðir" sagði húsfreyja djásni.

  Djásnið brá sér á trampolínið "med det samme", þó sá

  splunkunýi gripur væri eitthvað orðin skakkur og skældur

  eftir ofsarok síðasta mánudag.

  Systir í önnum, er búin að leigja hús elstu dóttur sinnar,

  og mútta húsfreyju baslaði í bílskúrnum.

  Var búin að finna bílskúrsgólfið sú góða kona, og helling

  af fínum vetrarfötum, sem hún var einnig nýbúin að þvo.

  Dugleg kona mútta.

  Það var mikið spjallað, og verðandi leigjandi, gæðalegur maður

  mætti í kaffi, og gott ef sú gula lét ekki svo lítið

  að brosa endrum og eins inn um gluggana á eldhúsinu

  til þeirra.

  "Taktu ákvörðun um að vera

  hamingjusamur-

  og þú ert hálfnaður að markinu".

  Sumarblóm húsfreyju eru öll komin út á sólpall.

  Sú gula lofaði að sinna þeim!

  Húsfreyja hefur einnig staðið í stífum samningaviðræðum við

  "veðurguði alla" um heitt og blítt sumar.

  Gott ef þeir eru ekki að samþykkja 8-10 vikur

  af sólgulri veðursæld hér uppi á litla Fróni.

  Bísna flinkur viðsemjandi, húsfreyja, þó hún segi sjálf frá.

  Góðar og hamingjuríkar sumarstundir.

Barcelona...

  ..á hreint frábært fótboltalið og ekki síðra handboltalið

  Börsungar tóku "tjallana" rækilega

  í nefið í gær, svo unun var á að horfa!

  Og nú vinna þeir Evróputitilinn í handbolta í dag.

  Snjallir menn!

  Gaman að þessu.

  Góðar íþróttastundir í sumar.

Annar Evróputitill Barcelona

Orðlaus?

  Vantaði ekki stór og þung orð

  þegar hann ræddi heimsendann

  sem aldrei kom...nema þá kannski

  uppi í Grímsvötnum.

  En skítt með heimsendann.

  Hvað með Jesú??

  Kom hann aldrei heldur?

  Jamm, merkilegur klerkur atarna, herra Camping.

  Húsfreyja mælir með því að hann kasti frá sér trúarritum

  í "leit sínum af svörum" og einbeiti sér að leita svara hið innra,

  en mest þó í almennri skynsemi.

  En gleði og myljandi hamingja.

  Búið að fresta heimsendi....ENN OG AFTUR.

  Góðar stundir á öskugráum degi.

„Mjög erfið helgi" hjá Camping

Heimsendir mætti...

  ...en eingöngu á einn stað á jörðu",

  móður húsfreyju var mikið niðri fyrir í símanum.

  Húsfreyja nuddaði stírurnar úr augunum,

  svaraði rámri röddu: "Nú, og hvar þá"?

  "Á litla Fróni, Vatnajökli, nánar tiltekið Grímsvötnum"

  svaraði múttan ákveðin.

  "Stendur strókurinn upp af landinu, eins og pabbi þinn

  sagði við þig hérna um árið, þegar þú skrappst til London".

  Húsfreyja mundi vel þá reisu, og að hafa hringt heim

  frá London að kanna stöðuna eftir að hafa séð fregnir í

  enskum dagblöðum um eldgos í Vatnajökli.

  "Þú ert ekki fyrr búin að þvælast af landi brott", hafði

  pirraður faðir hennar þrumað í símann, "en að eldstrókurinn

  stendur upp af landinu".

  Húsfreyja hafði svarað föður sínum mildilega. " Það er nú kannski

  lítil tenging milli minna ferðalaga og eldgossins í Vatnajökli, pabbi".

  En það var faðirinn ekkert svo viss um, og taldi nánast að

  rekja mætti allar náttúruhamfarir litla Fróns síðustu ár við "ferðalög

  húsfreyju á erlendar grundir".

  "Svo er allt vaðandi í ösku og skít, en hér er hún mamma þín"

  voru kveðjuorð föðursins til húsfreyju.

  Þær mæðgur veinuðu af hlátri í símann, svarti pirringurinn í

  yfirlýsingaglöðum föður húsfreyju kitluðu hláturstaugar þeirra

  verulega.

  "Ja, margt hefur þú á samviskunni, dóttir góð", voru orð móðurinnar

  þegar þær loks náðu andanum fyrir hlátri.

  Nú er þetta annað gosið á stuttum tíma þarna í jöklum

  Suðurlands, en húsfreyja getur svo svarið að hún hefur ekki

  hreyft sig af landi brott síðan hún

 skrapp til Prag á haustdögum 2008.

  Svo húsfreyja sagði móður sinni að þessu elgosi núna gæti hún

  ekki bætt ofan á sína samvisku, fremur en gosinu í Eyjafjallajökli

  á vordögum í fyrra.

  Eftir hressilegan hlátur ræddu þær málin mæðgurnar.

  Þær voru sammála um að litla Frón sé þekkt fyrir að

  vera vel búið "virkum eldstöðvum" og þær eldstöðvar muni gjósa

  reglulega hvað sem öllum heimsendaspám líður .....

  en vert væri að halda þessu opnu með tengingu eldgosa á

  litla Fróni við utanferðir húsfreyju.

  Jamm, húsfreyja hefur orðið fyrir því að vakna með

  eitt stykki eldgos nánast úti í bakgarði heima hjá sér,

  og mælir ekki með slíkri lífsreynslu.

  Hún er fegin því að gosið er fjarri mannabyggð,

  og um leið óskar hún þess að vindátt snúist, svo

  askan valdi ekki skaða á bæjum í kring.

  En við erum vön að berjast í svona málum hér uppi á

  litla Fróni, og allt tekur þetta enda fyrr eða síðar.

  Húsfreyja beitir óspart húmornum, þegar erfiðar

  minningar tengdar gosi í Eyjum 1973 koma upp í hugann,

  henni eðlislægt.

  Baráttukveðjur til allra sem búa í nálægð öskufalls.

  Góðar stundir í "míní-heimsenda"!

Eldingar í gosmekkinum