Handan regnbogans.

  Húsfreyja gjóaði augum á

  bónda sinn, þar sem hann starði

  einbeittur fram á malarveginn.

  Beggja vegna vegarins voru há grenitré

  í bland við lágvaxnari grenitré og runna.

  Í ljósaskiptunum glitraði fallega á vatnið á hægri

  hönd húsfreyju, þegar þau óku fram hjá rjóðrum.

  Þau voru stödd norðan við vatnið, voru búin að

  aka meðfram suðurhlið þess.

  Ekkert!

  NICHTS!

  Nada.

  Bólaði ekkert á sumarbústað er bar nafnið Einisfold.

  Langt síðan þau höfðu ekið framhjá síðustu sumarbústaða-

  byggðinni.

  Og nú bara tré.

  Húsfreyja gjóaði aftur augum á bónda.

  Væri búið að bíta höfuðið af henni, hefði hún sótt um bústað

  og látið vera að fá leiðbeiningar að honum.

  Húsfreyja ákvað að láta höfuð bónda lafa kjurt á búk hans,

  en hóf raust sína eigi að síður:

  "Við skulum snúa við, við erum komin langt af leið,

  hér er bara land Skógræktarinnar".

  Bóndi hlýddi henni þegjandi.

  "Skil ekkert í þessu" muldraði hann bljúgur.

  Sextán kílómetrum seinna, rak húsfreyja augun í

  skilti "EINISFOLD", sunnan megin við vatnið.

  Bóndi rasandi: "En við vorum búin að fara hérna framhjá

  áðan, og þá sáum VIÐ ekki þetta skilti"!

  Örlítinn snefil af pirraðri réttlætiskennd gætti í rödd húsfreyju:

  "Þú sagðir mér að góna til hægri vinur minn, því þú ætlaðir að

  skoða öll skiltin vinstra megin"!

  Bóndi varð að viðurkenna það að skyndiblindan hafði gripið

  hann einan og aðeins hann.

  En bústaðurinn reyndist feikna fínn, stór og flottur.

  Níu ára djásnið æddi um og hrópaði VÁ á 3 sekúnda fresti.

  Næsta dag fóru gestir að bruna í hlað.

  Tengdó mættu í 20 stiga hita og sólskini.

  Mútta húsfreyju, Svalan og Henný systurdóttir með sinn 4 ára Marinó og

  Hrefnu vinkonu sína hálftíma seinna.

  Potturinn opnaður, Marinó fleygði sér fagnandi í hann og

  Svalan og Báran á eftir.

  Eftir pott ákváðu systurdóttir og Hrefna að skreppa í

  einn herlegan róður út á Skorradalsvatn.

  "Kunnið þið að róa"? spurðu bóndi og húsfreyja einum róm.

  "Já, þær héldu það nú......eða er þakki, Hrefna"?

  Og litla liðið ruslaði sér allt í bátinn með þeim stöllum.

  Bóndi ýtti úr vör.

  Systurdóttir settist við árar og réri af alefli.....hring eftir hring....

  2 metra frá landi.

  Húsfreyja sem hafði fylgst með út um glugga, reif

  myndavélina sína upp og hljóp niður í fjöru.

  Henný hafði farið fram á róðrarpásu, og Hrefna tekin við að róa.

  Hún réri af lífs og sálar kröftum...hring eftir hring...eftir hring...

  2 og hálfan metra frá landi.

  Bátinn tók að reka til vesturs stjórnlaust...Hrefna réri og réri:

  "Hreyfumst við eitthvað" spurði hún á innsoginu.

  Húsfreyja var að hníga niður af hlátri í fjöruborðinu,

  skalf svo af hlátri að henni tókst einungis að taka 2 myndir.

  Báturinn snérist í hring...og aftur.

  "Við verðum að komast í land", Hrefna og systurdóttir farnar

  að sjá líf sín renna fyrir augum sér, og voru orðnar sveittar

  af stressi og púli.

  Hrefnan tók þétt um árarnar og réri "lífróður" í átt að landi.

  Eftir aðeins 2 hringi voru þær komnar að bústaðnum fyrir

  neðan bústað húsfreyju og bónda og áttu aðeins meter í land.

  En Hrefnan var að niðurlotum komin.

  "É skal redd'essu", Marinó 4 ára hékk hálfur út af skutnum,

  og dinglaði spotta ofan í vatnið.

  Húsfreyja veinaði af hlátri, en náði með herkjum að

  hvetja liðið til þess að fara bara úr sokkum og skóm og vaða í land.

  Eftir smá puð voru allir komnir í land, og bóndi náði í bátræsknið

  á vöðlunum og réri honum á réttan stað í land.

  Mikið hlegið að svaðilför þessari og skvísurnar Henný og Hrefna

  hvattar til að skella sér í róðrakeppni í Oxford að ári.

  Þær eru með það í athugun.

  Gestir komu og fóru, gistu margir á meðan aðrir stöldruðu í tertur kaffi

  og grill.

  Allir færðu þeir húsfreyju gjafir, óskuðu henni hamingju og velfarnaði

  um alla ókomna tíð.

  Síminn hringdi stanslaust 30 ágúst og ægifagur afmælissöngur

  hljómaði á símalínunni margoft í eyru húsfreyju.

  Jamm, ekki amaleg afmælisvika þetta hjá húsfreyju,

  og mikið um að vera.

  Veður var hið besta, hlýtt, að mestu þurrt og sólin sýndi sig af og til.

  Rigndi aðeins einu sinni hressilega, og að sjálfsögðu

  birtist ægifagur regnbogi stutta stund svona til að

  taka þátt í hátíðahöldunum.

  En að lokum:  Boðflennur í afmæli húsfreyju voru æði margir,

  fleygir, smáir, suðandi og mikið fyrir að troða sér upp í munn, nef

  og eyru mannfólksins.

  Jamm, húsfluguskrattar.

  Systurdóttir aldrei verið hrifin af flugum.

  Skrapp að kveldi dags til að losa úr blöðru sinni

  svona fyrir svefninn, sem vart er til frásagnar.

  Nema skaðræðisóp barst frá salerninu, skrækir,

  fuss og svo hlátur.

  Flugufjandi hafði hreiðrað um sig NIÐRI í salerninu,

  og flaug óðara af stað er tók að "rigna" þar neðra.

  Skall af alefli í myrkrinu á botni systurdóttur, sem stökk í ofboði

  upp af salerninu, svo síðustu droparnir lentu utan á

  náttbuxum hennar.

  Aðrir gestir bústaðarins grenjuðu af hlátri.

  Jamm, systurdóttir ekki Nóbelsverðlaunahafi í veseni

  fyrir ekki neitt.

  Tengdapabbi húsfreyju reyndi aðeins að halda í við

  systurdóttur, og náði sér í hressilegan skurð á

  ennið, er skúrandskoti einn áfastur sumarbústaðnum

  réðst á hann af vonsku og stangaði.

  Var bara plástraður með hraði og málið var dautt.

  Húsfreyja telur að sér finnist bara gaman að vera orðin fimmtug.

  Og gaman að skreppa í bústað í Skorradal.

  Samt alltaf best að koma heim aftur.

  Góðar stundir og dreymi ykkur góða og bjarta haustdrauma.

Að skreppa saman eða skreppa saman.

   Húsfreyja var á harðahlaupum

  á sínum vinnustað, þegar einn

  gæðalegur öldungur hóaði í hana,

  og bað hana um Moggann að lesa.

  Húsfreyja brást skjótt við og reddaði  karli málgagninu í einum hvínandi hvelli.

  Öldungur smellti gleraugum sínum á nef sér

  og las hátt og snjallt fyrirsögn á forsíðu:

 "Jöklarnir skreppa saman".

 "Nú og hvurn fjandann eru jöklarnir okkar að fara"?

  spurði karl glettinn og blikkaði húsfreyju.

  Húsfreyja hló, og  svaraði að bragði:

  "Sjálfsagt jöklar okkar orðnir dauðþreyttir á hundfúlu veðri

   með hríðarbyljum og djöfulgangi uppi á hálendinu,

  og hafa skroppið í sumarfrí til Spánar".

  Öldungur hló.

  "En það hefur þá aldeilis verið atgangur, ef þeir

  hafa allir þurft að "skreppa saman" í frí sitt".

  "Já það hafa þá verið mörg þúsun tonn af snjókrapa og ís

  á ferðinni" svaraði húsfreyja, og síðan hlógu þau bæði dátt.

  "Ætli þeir hafi þá flogið með " Iceland Express" spurði sá gamli

  þegar þau höfðu aftur náð andanum  eftir hláturrokurnar,

  "standa sig svo vel, aldrei seinkanir eða frestanir".

  Húsfreyja veinaði af hlátri kvaddi þann aldna með

  harmkvælum og forðaði sér inn á vakt.

  Miklir húmoristar margir aldraðir frónbúar, og alltaf til í glens og grín.

  En sparnaður er "boðorð" vikunnar á vinnustað húsfreyju,

  og nú skal skorið niður....og skorið niður.

  Ó vei!

  Húsfreyja þolir ekki eilífan sparnað og niðurskurð

  heilbrigðiskerfisins.

  Allt í þrotabúskap og kreppukjaftæði.

  Það er óvéfengjanleg staðreynd að fólk VERÐUR

  veikt og gamalt.....ja altént megin þorri þjóðarinnar

  hér uppi á litla Fróni.

  Verðum hundgömul allflest.

  Svo ef ríkið gefur ekki út "skotleyfi" á fólk eldra en 75 ára,

  eins og einn látinn gamlingi stakk að pólitíkusi, að væri

  reynandi, fyrst ekki væru til peningar til að hugsa sómasamlega

  um það í ellinni, þá verður að finna aðrar lausnir.

  Og góðar lausnir sem  ganga út á að auðsýna öldruðum virðingu og

  umhyggju í ellinni, kosta peninga.

  Þannig er það bara.

  Þróun mála í öldrun eru ekki uppörvandi nú á tímum.

  Mikill barningur að FÁ að hugsa vel um gamla fólkið. 

  Sífellt fleiri verkefnum hlaðið á fáar hendur,

  og allt verður að gerast hratt en samt sem ódýrast.

  ERGO: Gæði þjónustu við aldraða hrakar jafnt og þétt.

  Á sínum  svörtustu stundum sér húsfreyja fyrir sér

  sjálfa sig 75 ára , norpandi í næðingi niður á höfn

  ásamt 40 öðrum gamlingjum.

  Henni verður skellt niður á  meðalstóran pramma ásamt

  hinum öldungunum, og síðan dregur trollari

  prammann út á mitt Atlandshaf.

  Einni ár verður síðan fleygt til prammafólksins,

  og kveðju kastað á það með þeim orðum,

  að "einni ár sé best að róa,

  ofsaveðri á móti" og " ðetta reddast hjá ykkur, er ðakki"?

  Og trollarinn hverfur síðan sjónum prammafólks við

  sjóndeildarhringinn, án þes að beðið sé svars!

  Jamm.

  Andskotinn í súrri mysu!

  Má þá húsfreyja heldur biðja um "skotleyfið", þá hún

  verður "vandræðaöldungur"!

  Öldungar á deild húsfreyju eru elskulegt fólk.

  Þetta er kynslóðin sem lifði furðulega tíma heimstyrjalda

  og iðnbyltingar.

  Þau eru foreldrar okkar, afar og ömmur.

  Fólkið sem stóð að baki okkur, studdi okkur af

  óbilandi kærleik og umburðarlyndi.

  Þau eiga ALLT gott skilið í ellinni...og gott betur.

  Góðar stundir í ágústkvöldsólinni og "skreppið saman"

  að heimsækja pabba/mömmu/afa/ömmu á elliheimilið.

 

Salerni á 120 milljónir!

  Jaso!

  Dýr getur "skitakamar" þessi orðið kaupanda,

  og eftir samt að greiða fyrir skeinið!

  Hundrað og tuttugu miiljónir fyrir eitt salerni!

  Húsfreyju dettur einna helst í hug að Salinger

  blessaður hafi átt salerni úr eðal marmara.

  Og vegna mergjaðs harðlífis hafi hann orðið að

  eyða löngum stundum á salerninu.

  Setið þarna daginn út og daginn inn og skráð eitursnjallar sögur á blöð

  öll og pappír þann er hann hafði við hendina á meðan hann beið

  eftir "þeim brúna"!.

  Og þegar mest gekk á, hafi hann klárað pappír allan,

  og orðið að grípa til hamars og meitils, og meitlað

  gullvæg orð sín í marmara salernisins.

  Nú eða öðrum kosti að Salenger blessaður hafi fengið sér eitt

  forláta salerni úr EKTA gulli, og hafi duddað sér við það

  að skreyta það með demöntum og gimsteinum,

  þegar allt stóð FAST hjá honum sjálfum.

  Hefur húsfreyja fullan skilning á að slíkt eðal salerni

  skreytt orðum meistara Salinger eða gulli og gimsteinum, fari á 120 milljónir!

  En sé húsfreyja aðeins með mergjaðar ranghumyndir varðandi

  salerni þetta, og það sé bara venjuleg fábrotin "keramikdolla",

  eingöngu brúkleg til að skíta í og kasta af sér þvagi í innviði hennar,

  þá er hún alveg hreint rasandi hlessa á fáránlegu himinháu verði þessu.

  Hver vill borga 120 milljónir fyrir SALERNI?

  KOMMON!

  Í alvöru!

  Hummmmm.....

  En kannski að "vatnsglasið" sem Salinger setti fölsku tennurnar

  sínar í og tánaglaklippurnar hans fylgi frítt með í kaupunum......

  þá er þetta auðvitað allt annað mál!

  Þá erum við að tala saman!

  Kíkja á eBay næst!

  Góðar stundir og munið eftir morgunsveskjunum.

Salerni Salingers til sölu

Menningarannríki?

  Húsfreyja bauð níu ára djásninu

  niður "miðbæ" upp úr hádeginu

  í gær.

  Bóndi "steiktur" í hausnum af mergjuðum

  pestarfjanda, hóf upp bölsýnisraust sína

  dimmri og rámri rödd innan úr rúmi sínu:

  "Þið fáið HVERGI bílastæði, og þið fáið SEKT ef

  þið troðið bílnum upp á gras eða utan stæða...host...host".

  Húsfreyja kíkti á dagskrána.

  "Neipp, verður ekkert mál með stæði, karl minn, barnafólkið

  mætir ekki fyrr en um hálf tvö að sjá Gunnar og Felix,

  og við verðum mættar rúmlega eitt.

  Ætlum bara að skreppa í Kringluna og redda mér

  nýjum síma áður en við förum niður í bæ"!

  Sótsvart "hrrrruuummpp...host...HÓST" með ægilegu korrhljóði

  var eina svarið frá bónda.

  Húsfreyja græjaði sjálfa sig og djásnið með fatnað,

  kvaddi köttinn með kossi á ennið, og gjóaði augum snarlega

  tvær sekúndur inn í svefnherbergið.

  Bara að vera viss um að bóndi væri enn í tölu lifenda.

  Jepp, örlítið gráblár á lit, með rauða hitadíla í vöngum,

  angistarleg þrútin augu, en bara með asskoti fína og

  surgandi öndun.

  "Já, hann myndi lifa þetta af" ákvað húsfreyja,

  "svo er hann líka með nýju afmælisgjöfina mína sér við hlið,

  fartölvuna!  Fótbolti beint í æð!  Iss...ekkert mál þó hann

  verði heima einhveja stund aleinn með kettinum".

  Og húsfreyja kvaddi bónda sinn sem svaraði að bragði:

  "Hruummmp...host..host...host...hva..host...leggj....host..."!

  Húsfreyja blikkaði bónda, brosti og rauk með

  djásnið út í sólina og hressilegan norðan svalann.

  Í Kringlunni var allt pollrólegt, nokkrar kuldakreistur á ferli

  að sóa fé sínu í vita skjóllausar flíkur.

  Húsfreyja komst strax að hjá ungum snaggaralegum

  manni sem sagði síma hennar "viðgeranlegan" upp á

  10.000 krónur, en mælti með að hún smellti sér á tilboðið

  þar sem viðgerðum símum hrakaði oft hratt og ættu jafnvel stutta lífdaga

  eftir að hróflað hafði verið við "viðkvæmum innri viðjum" þeirra.

  Húsfreyja keypti sér nýjan síma, á Visa-kreppu-rað!

  Hvítur með þjóðlega bláu baki og "snertiskjá".

  Djásnið var að rifna af ánægju: "Mamma, þetta er sko flottur sími"!

  Húsfreyja gjóaði augum á nærri 100 síðna leiðbeiningabæklinginn:

  "RÆT, ef mér tekst að LÆRA að hringja og svara í hann,

  þá er ég bísna góð"!

  Djásnið taldi það lítið mál..."og svo kennir þú mér á hann, mamma"!

  Akkúrat!

  Þá voru það bílastæðamálin.

  Húsfreyja laumaði bifreið sinn á autt stæði fyrir framan

  gamla hjúkrunarskólann við Eiríksgötu.

  Hafði mörgum stundum eytt á skólabekk þar og gist heimavistina.

  Taldi að fáir sætu á skólabekk á laugardegi menningar, enda 8 önnur

  bílastæði laus þar.

  Og svo átti hún máske smávegis inni af "bílastæðistíma"

  frá skólaárunum, þar sem hún hafði þá verið bíllaus.

  Húsfreyja og djásn röltu í gegnum gamla austurbæinn

  í rólegheitum.

  Voru næstum dauðar fyrir framan listasafn Einars Jónssonar,

  þar sem mikið kraðak var af bílum fullum af fólki

  í örvæntingarfullri leit af stæði.

  Húsfreyja varð því fegin að komast í afgirtu, lokuðu göturnar.

  Þær þröngar og margar blómum prýddar, en

  Haðarstígur bar af fyrir frumlega míní-útimarkaði,

  litfagrar skreytingar og mannlíf.

  Á Lækjatorgi var margt um manninn og ekki síður þá

  húsfreyja og djásn komu inn í Austurstræti.

  Húsfreyju hafði hvergi skeikað með tímasetningu,

  og þær höfðu góðan hálftíma í Eymundsson,

  áður en Gunni og Felix hæfu söng og fjör.

  Og þar fékk húsfreyja gömlu "Vísnabókina" sína

  frá 1946.

  Nákvæm eftirmynd útgáfunnar sem hún átti sem lítil skotta,

  áður en glóandi hraun breytti þeirri góðu bók í fumeindir sínar.

  Djásnið fékk "frábæra píanóbók, mamma"!

  Utandyra aftur skimaði húsfreyja grimmt í allar áttir eftir

  einhverju vísbendingum um staðsetningu Gunna og Felix.

  Neipp.  Ekki ein einasta.

  Fjandakornið!  Var'ann að hvessa?

  Strolla af bakpokafólki æddi út og inn um Landsbankann

  (eða hét hann kannski ekki Landsbanki lengur...?).

  Varla voru þeir þar?

  "Mamma ég hefði átt að hafa fánann minn með mér",

  djásnið benti á fólk sem veifaði hvítum fána með

  merki FM 957 á labbi sínu um Austurstræti.

  "Ekki málið" svaraði múttan snaggaralega, og gekk að

  ungri ljóshærðri stúlku vendilega merkt 957, sem

  hélt á 8 slíkum fánum í hendi.

  Stúlkan gaf djásninu fúslega einn fána og sú

  níu ára ljómaði af gleði.

  Nú voru góð ráð dýr.

  Ekkert bólaði á Gunna og Felix og klukkan orði tvö.

  Hvar voru andsk....mennirnir?

  Mæðgurnar röltu á Ingólfstorg þar sem ógæfufólk  sat

  og drekkti sorgum sínum, á meðan erlent kórafólk

  söng af lífsins lyst.

  Enginn vissi hvar Gunni og Felix væru niður komnir,

  þá húsfreyja spurði.

  Þær röltu aftur að Austurstræti 11.

  BINGÓ!

  Vinalegur ungur maður stöðvaði djásnið með 957-fánann sinn.

  Rétti henni umslag merkt FM 957.

  Ávísun upp á 5000 krónur í Oasis í Kringlunni varð hennar.

  Og í "beinni".

  Djásnið brosti "allan hringinn" þegar mynd var smellt af

  henni og útvarpsmanni!

  En svo var það málið með Gunna og Felix!

  "Allt í lagi, ég læt bara vaða og athuga hvort einhver

  bakpokaður í Landsbankanum viti hvar Gunni og Felix halda sig"

  húsfreyja að verða örg.

  En viti menn.

  Gunni og Felix voru einmitt í bankanum-HALLELÚJA.

  Dúndur stuð, söngur og gleði.

  Djásnið fékk sæti á gulum púða.

  Náði helming af skemmtun þeirra félaga.

  Fínt það.

  Eftir Gunna og Felix var rölt í hin ýmsu tjöld,

  hlustað á fagran söng og spjallað um "Birkisultu".

  Eldspúandi fólk á stultum fengnar að láni hjá Star Wars-fólki

  var á öðru hverju götuhorni......"höfðu geimverur lent á litla Fróni"?

  Verslað sushi í kvöldmatinn niður við höfn,

  skroppið í Ráðhúsið-meiri söngur.

  Við Iðnó geisaði stormur upp á 40 metra á sekúndu og

  borðskreytingar þeirra utan dyra, fuku út á tjörnina ásamt bæklingum

  í stórum stíl, öndum og gæsum til lesningar, upplýsingar og ómældrar gleði.

   Að lokum aftur rölt í bílinn um  klukkan fjögur.

  Engin SEKT....HAH!

  Húsfreyja rígmontin.

  Aldeilis frábær menningarDAGUR þetta.

  Ekkert lögregluvesen, vandræðagangur(...nema þegar

  Gunni og Felix tóku upp á því að týnast),

  eða leiðindi.

  Djásn og húsfreyja létu þetta duga og slepptu

  kuldagjóstri og lögregluannríki að kveldi dags

  niður í bæ.

  Bóndi jafn hruninn.

  En kíkja í Vísnabókin næst.

  Góðar stundir.

 

Annasöm nótt hjá lögreglunni

Svanasöngur....

  ...hjá Betu?

  Húsfreyja hefur löngum undrað sig

  á hinu mikla bákni sem fylgir einni

  dúllulegri frú er Elísabet nefnist,

  þá hún hefur vísiterað hið mikla veldi

  breskra.

  Þarna eru heilu 2-5000 fermetra hallirnar

  upp um allar sveitir merktar Betu og sagðar

  í hennar eign.

  Lítillátustu þorp og krummaskuð hist og her um

  Bretaveldi hafa jafnvel eina höll drollu á sínum

  snærum, svona ef Betu skyldi fljúga það í hug,

  að skemmtilegt væri að skella sér í "krummaskuðaskoðun"!

  Húsfreyja taldi lengi vel að Beta sjálf væri tveir og tíu á hæð,

  og 150 kíló minnst, bæði plássfrek og heitfeng, fyrst

  hún þyrfti öll þessi tröllslegu og hráslagalegu húsakynni

  undir sig og sína.

  En svo þegar húsfreyja fór að skoða vendilega myndir

  af hinni herlegu bresku drottningu, er þetta bara "smá peð"!

  Lítil og sæt dúlluleg kona, kannski með smávegis "sundhring"

  aukreitis um sig miðja, en það varla nokkuð til að hafa orð á.

  Þá flaug húsfreyju í hug að ef til væri drolla og öll hennar slekt

  illilega ofvirk, forn bresk lög bönnuðu meðferð á konungbornu fólki

  sem slíkt hrjáði, og eina ráðið hefði verið að hafa nógu stórbrotin og

  herbergjamörg húsnæði undir liðið, svo það fengi ærlega útrás

  á harðahlaupum eftir 20 kílómetra göngum á degi hverjum!

  En sú hugmynd klikkað hrapalega einnig, hjá húsfreyju.

  Sá eitt sinn langa heimildarmynd um Betu, börn og maka, húsfreyja.

  Það eina sem hreifðist voru varir hinna konungbornu,

  og svo hendur þá slektin "veifaði" pöpulinum.

  Bólaði ekkert á ofvirkni!

  Svo ráðgátan um hallarhúsakynnin hennar Betu er enn óleyst

  hjá húsfreyju.

  Og heldur bætir í furðulegar ráðgátur og duló mál er fylgja

  hinni dúllulegu Betu breta.

  Smkvæmt frétt þessari, eru í gildi forn lög sem eigna

  Betu alla SVANI í hinu mikla veldi breskra.

  Eða flest alla.....eftirlit með vel fleygum fuglum hlýtur að skapa

  smá óvissu um eignarhald.

  Líka spurning um erfiðar SVEIFLUR í stofnstærð á haustin

  og veturnar.

  Jamm.

  En svo voru þeir víst einnig snæddir hér í den,

  blessaðir konunglegu svanirnir.

  Slátrað, marineraðir, steiktir/soðnir? og snæddir!

  Líkt og endur, gæsir, kalkúnar og kjúllar víða í öðrum löndum.

  Hugmyndarík þjóð breskir, þegar kemur að mat.

  Soðinn kalkúnn í ostasósu.....húsfreyja var með grænan

  lit á andliti sér í viku eftir að hafa reynt að koma því ofan í sig.

  Nýrnapæ....bara orðið segir manni að þetta sé ekki í lagi....og

  húsfreyja skilaði eina bitanum af slíkri dýrð beint aftur

  í borðklút og drakk vatn það sem eftir lifði hádegismatar.

  Húsfreyju rekur ekki minni til að svanur hafi verið á

  matseðlum breskra, þá hún fór um víðan völl að skoða

  Betuhallir í bæjum, þorpum og sveitum Englands hér á árum áður.

  Kalkúnn, héri, svín, fasani sei sei já, en aldrei svanur.

  Kannski "forn" bresk lög til, sem banna að aðrir en Beta og

  hennar slekt snæði slíkt og því um líkt.

  Hvað veit húsfreyja.

  En altént vilja nú breskir þegnar stinga því að Betu að

  hún selji "svanahjörðina" alla með hálsi, væng, goggi og stéli,

  og spari þannig í rikisrekstrinum.

  Segir sig sjálft að það hlýtur að spara breska ríkinu stórfé,

  að losa sig við "ummönun og uppihald" á heilu

  svanakóloníunum þar við flest vötn, ár og læki!

  Spakir menn bretar.

  Kannski að Mister Grímsson skelli sér þá á nokkra hvíta,

  svo þjóðin geti séð íðilfagra svani svamlandi

  á pollunum í kringum Bessastaði?

  Aldrei að vita.

  En svo er bara ekkert víst að Betu hugnist að selja

  svani sína.

  Hafa sína kosti, fyrir utan að hægt er að brúka þá

  af og til í sunnudagsmat í Buckingham höll!

  Beta hlýtur til dæmis að vera árum saman skráð í Heimsmetabók

  Guinnes sem "stærsti svanabóndi" móður jarðar!

  Hehehehe...fínn húmor hjá bretunum, má alltaf treysta því!

  En gutla og gaufa í húsverkum næst.

  Góðar stundir.

Seljum svani drottningarinnar

Hrollur húsvíkinga?

  Húsfreyja smellti sér í

  reðursafnið eina og sanna,

  þá það var hýst í lítt áberandi

  bakhúsi við eina af aðalgötunum hér í borg.

  Var í einni herlegri óvissuferð með hjúkrunarfræðingum

  á Suðurnesjum, og reðusafnsskoðun var á dagskrá

  um miðjan sólríkan dag í maí.

  Var rölt í gegn og hinir ýmsu göndlar barðir augum.

  Nú reyndi húsfreyja í örvæntingu að gramsa í sínu minni,

  eftir einhverju sem henni fannst hryllilegt í safni þessu,

  er hún las frétt þessa.

  En nei.

  Forljótt margt, já.

  Fyndið, já.

  Hryllilegt, nei.

  Velti reyndar fyrir sér, húsfreyja þá hún rölti

  í gegnum herbergi full af reðum spendýra,

  viskunni og/eða vísindinum að baki svona safns.

  Og fór í framhaldi af þeim þönkum

  að pæla í næsta safni sem yrði sett upp á litla Fróni.

  Hvort næsta óvissuferð færi í það að rölta um herbergi

  full af alls kyns "júgrum" og mjólkurspenum spendýra....

  mætti skella því upp í aflóga frystihúsi í Þorlákshöfn.

  Nú og svo er sosum um nóg að velja af líffærum bæði

  og útlimum spendýra, ef út í það er farið.

  "Úlimasafnið" gæti sómt sér vel á Dalvík.

  Fínt að hafa safn að rölta á, á veturna á meðan beðið

  er eftir næstu Fiskisúpudögum.

  Safn það yrði fullt af löppum með hófum og klaufum.....nú og kannski

  að einhver gjafmildur frónbúi "dóneri" þá skanka af sér,

  frá hné og niður úr, sem afhendist safninu eftir dánardag viðkomandi.

  Síðan myndi "Lifrasafnið" aldeilis sóma sér vel

  í Vestmannaeyjum. 

  Bara skella því upp á lóð gamla Lifrasamlagsins,

 og BINGÓ, meira að segja safnsnafnið myndi hljóma kunnulega og vel.

  Þar myndu síðan lifrar af öllum stærðum og gerðum

  dóla um vökvafylltum súlum í myrkvuðum herbergjum.....úúúú!

  Þetta gæti orðið virkilega spúkí safn!

  Og fengu nú Eyjamenn gefnar 2 lifrar úr látnum mönnum,

  eina heilbrigða og hina frá ofdrykkjumanni, þá væru

  þeir með safn þetta á grænni grein.

  Miði inn á "Lifrasafnið" yrði látin fylgja með inngöngumiða

  á Þjóðhátíð, og skyldumæting á það áður en farið yrði

  í gleðina inn í Dal.

  Bláedrú Þjóðhátíð ár eftir ár.

  Ekki nokkur spurning.

  Snilli húsfreyju á sér engin takmörk!

  Gæti setið lengi dags við að finna upp á hinum

  ýmsu "líffærasöfnum" til að drita niður hist og her um

  íðilfagurt litla Frón.

  Mývetningar fengju "Lungnasafnið",

  Reykvíkingar "Ristilsafnið"....með eða án endaþarms,

  Austfirðingar "Skjaldkirtilssafnið"...og svo mætti lengi telja.

  Tær snilld þó húsfreyja segi sjálf frá.

  Hryllileg söfn?

  Nei, varla........nema auðvitað "Lifrarsafnið" í Eyjum!

  En góðar stundir á heitum sumardegi í ágúst,

  og í guðanna bænum passið vel upp á lifrina í ykkur!

Hryllingur á Húsavík

Verður þetta ekki eitt magnaðasta...

                                                                                                          ..tónlistarhús allra tíma,

  takist okkur Frónbúum einhvern tímann

  að klára að byggja það?

  Hvað hefur ekki gengið á í þjóðfélaginu

  á byggingartíma þess?

  Ja, það getur ekki verið margt, telur húsfreyja.

  Húsið er langt frá því fullbyggt og saga þess nú þegar dökk.

  Hver man ekki "borgarstjóri í heilan dag með samsærisrýting

  í bakinu-ævintýrið"?

  Bankahrunsörvæntinguna-verðum að hætta að byggja-tímabilið?

  Kreppuhrunadansinn í kringum ákvörðunina um að halda áfram að byggja

  tónlistarhús, þegar þjóðin stóð á öndinni yfir "kerlingafálunni henni Ísbjörgu",

  útrásarsvíðingum með "smáaurana" sína í bönkum á suðrænum eyjum

  og yfir furðulega ósýnilegri, ólýsanlegri og ófinnanlegri skjaldborg um heimilin

  í landinu.

  Og enn er allt í báli og brandi.

  Logar eins og kyndill hálfbyggt tónlistarhúsið með reglulegu millibili.

  Slokkviliðsmenn á útopnu að redda málunum....fá skít á priki

  í laun fyrir, en mæta eigi að síður.

  Gæðalegir menn, slökkviliðsmenn.

  Jamm.

  Hah!  Hugljómun andartaksins greip húsfreyju.

  Nú skella menn bara upp einni reffilegri 70 metra styttu utan

  á húsið...má vera slökkviliðsmaður, Dabbinn með bláa hönd,

  nú eða bara maður í jakkafötum með rýting í bakinu,

  býttar ekki öllu, en verður að hafa logandi kyndil á lofti

  í annarri hendinni!

  VOILA!

  EUREKA!

  Við Frónbúar búin að fá okkar eigin "Frelsisstyttu" ala New York.

  Nema okkur eldur yrði að sjálfsögðu "lifandi eldur", enda

  litla Frón land "elds" og ísa.

  Nú ef smá óhapp yrði, og enn og aftur kviknaði í listræna dóti þessu,

  mætti alltaf kalla út slökkviliðið fyrir slikk.

  Jamm.

  Þetta yrði GRAND!

  Húsfreyja þarf að læða þessu að .....umm.....já.....eða nei.....ööööö....?

  EINHVER hlýtur að bera ábyrgð á byggingu þessari niður

  við höfn!

  Nógu mikið erum við Frónbúar að BORGA fyrir bygginguna.....

  logandi eður ei

  Húsfreyja auglýsir hér með eftir nafni eða nöfnum þeirra sem

  teljast ábyrgir fyrir listasmíð þessari!

  Ætlar að skjóta að honum/þeim hugmynd.

  Góðar stundir á regnvotum mánudegi.

 

Búið að slökkva í Hörpu

Sumarspjall og myndir.

  Sumri hallar, kveður lóa...

  orti eitt sinn pápi húsfreyju.

  Verið á fljúgandi fart í allt sumar, húsfreyja.

  Frjáls eins og fuglinn og farið víða.

  Veðrið hefur leikið við húsfreyju og hún hefur tapað sér í myndatökum.

 

Djásnið hefur tromast af lífsgleði og kæti

slag í slag, og átt frábærar stundir með

frændsyskinum og vinum.

Er hér í miklum spreng í rólunni.

Mikið stuð verið á litla liðinu, og það

hefur verið ærslast á trampolíni,

sprangað í klettum, skoðaðir kríuungar,

siglt á vatni, veiddur silungur, buslað í

heitum pottum við sumarbústaði og

skroppið á Akureyri.

  Svo hér koma nokkrar góðar frá sumri, sól og blíðu, spjalli, söng og gleði.

  Hér fyrir neðan er fóstursonur á röltinu með veiðistöng við Vesturhópsvatnið.

 

 

 

 

 

 

  Það var ótrúlega hlýtt fyrir norðan og lítið um að regnið væri að

  stríða okkur.

  Ein og ein nótt fram á morgun sem blotaði.

Djásnið veiddi meira segja einn á nýju veiðistöngina sína.

Bóndi fékk engan á stöng þrátt fyrir að reyna mikið.

 

 

 

 

 

 

 

                                                                                             Spegill, spegill....

 

En svo var ýmislegt fleira á seiði.

Bóndi að gera klárt fyrir úthaldið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það þurfti að pottast þótt potturinn tæki 4 sólarhringa

að hitna nægilega.

Hér eru frændu djásnsins komnir í herlegheitin.

 

 

 

 

Nauthólsvíkin var vísiteruð, og þar voru menn

í brjáluðu stuði í "strandblaki".....á Íslandi....kommon!

En hér pottast níu ára djásnið í 22 stiga hita í

Nauthólsvíkinni.

 

 

 

  Báran og Svalan lentu einnig í

  veislu á Akureyri í bongóblíðu,

  sólarbrækju og hita.  Var boðið

í hádegismat á gamla Bautann.

 

 

 Eyjarnar voru að sjálfsögðu vísiteraðar í sumar, og þær tóku vel á

 móti húsfreyju að vanda.

 

 

 

 

 

 

Skvísurnar voru á útopnu í Slakka og 

Tara Dís kom með þeim.

 

          Sú stutta fílaði sig í tætlur í rennó!

 

 

 

 

 

 

Og Gullfoss brosti sínu

blíðasta regnbogabrosi í

júlí.

 

 

 

           

 

 Húsfreyja og djásn hér við Gullfoss, þeim

 fannst það dásemd að ferðast tvist

 og bast um fallega landið sitt.

 

 

 

 

 

 

 En kattarrófan var bara skilin eftir ein heima!

 MJAAAAAVVVRRRR!

 

  En góðar stundir og njótið síðsumarsins.

 

 

Gallsúrir berjaþankar.

  "Andskotinn í súrri berjamysu"

  húsfreyja gjóaði grænbláum augum

  sínum upp nær lóðrétta brekkuna.

  "Hvaða snilla hafði dottið í hug að þjappa saman

  öllum stærstu bláberjum svæðisins saman í eina

  nánast 90% lóðrétta brekku við Vesturhópsvatnið"?

  Húsfreyja dæsti mæðulega og tvísteig á sæmilega sléttu grjótklungri,

  sem lá kringum vatnið.

  Leit aftur haukfránum augum upp brekkuna, húsfreyja

  og bölvaði hressilega með sjálfri sér.

  "Og að hætta lífi og limum upp í "ókleifum" brekkuandskota fyrir

  þennan gallsúra fjanda, bláberin"!

  BJAKK!

  Mátti húsfreyja þá heldur biðja um gómsæt og vel þroskuð "krækiber"!

  Það voru sko ALVÖRU ber, að hennar mati, enda einu berin sem

  húsfreyja tíndi og smakkaði sem barn, því það voru einu berin

  sem uxu í Eyjunum hennar.

  En húsfreyju varð ekki undankomu auðið, búin að lofa tengdamúttu sinni

  bláberjatínslu, þar sem tengdamúttan var ekki búin að jafna sig að

  fullu af ekkisens ellihrumleikfári.

  Jamm!

  Húsfreyja steig hikandi skref upp í hallann....rann samstundis niður í

  grjótið aftur.

  GREIT!

  Skellti geðvonskulega jörkunum á fótum sínu upp í brekkuna,

  og hóf álappalega krabbagöngu upp brekkuna.

  Varð að hysja upp um sig "neon-appelsínugular"brækurnar

  tvívegis á leiðinni upp.

  Bóndi hafði rétt henni brækur þessar við upphaf sumarbústaðarferðar,

  með þeim orðum að þær væru vatnsheldar og síðan væri svo asskoti

  gott hvað fólk týndist "sjaldan" í þeim.

  "Hrrrrrrmmmp...týnast í þessari skjanna appelsíngulu birtu, og með

  breiðum endurskinsborðum í ofanálag" hafði húsfreyja svarað bónda

  hvasst "þú verður heppinn, ef þú færð ekki kvartanir daglega frá

  nágrannasumarbústaðareigendum, vegna "ofbirtu" í augun frá

  ofurskínandi frúnni skríðandi um í berjamóinn".

  Og ef ég fer nógu hátt upp í hlíðar, gæti ég valdi "umferðarslysum" á

  Vaðlaheiðinni"!

  En eigi að síður var nú húsfreyja komin í "augnasærandi" brókargleði

  þessa, því rignt hafði um nóttina og enn var blautt á.

  Og upp þrjóskaðist húsfreyja og fleygði sér fagnandi við kolbláar

  þúfnabreiður, í þeirri einlægu von að "þyngdarafl" jarðar myndi nú halda

  henni hangandi ofarlega í lóðréttum brekkufjanda þessum.

  NEIPP!

  Déskotans brækurnar voru hálli en áll eftir lýsisbað.

  Húsfreyja RANN eins virðulega og henni var unnt,

  á óæðri endanum aftur á bak og niður í mót.

  Á blússandi fart.

  SJITT!

  Fann með erfiðismunum "bremsurnar", ergo hæla sína og hendur

  og náði að stöðva sig í miðri brekku, húsfreyja.

  Hallelúja....."elsku Drottinn, þarna var ég nærri dottinn"...

  Húsfreyja lét virðuleikann lönd og leið, og SKREIÐ á fjórum fótum

  aftur upp, fann sér holufjanda á stærð við sinn eigin botn og hlammaði

  honum ofan í hana, mitt í bláberjabreiðunni.

  HANA!

  Nú færi húsfreyja ekki fet fyrr en henni sjálfri hentaði.

  Og þá voru það bláberin.

  Husfreyja fitjaði upp á nefið.

  Hún vissi nákvæmlega minna en ekki neitt um bláber.

  "Og hvurslags er þetta eiginlega með bláber"? hugsaði húsfreyja rasandi.

  "Afhverju eru þau ekki öll BLÁ"?

  Þarna voru vissulega blá ber, en einnig dökkblá, ljósblá og merkilegast af öllu:

  HVÍT bláber!

  "Hvaða ekkisens rugl er þetta"?, húsfreyja horfði pirruð í kringum sig.

  Og hvað var þetta með útlitið á berjunum?

  Sum voru dökkblá, stór og sexhyrnd!

  Svo voru önnur hnöttótt, blá, ljósblá eða gráblá.

  Jamm og síðan þessir "albinóar".

  Og voru þá öll þessi bláber eins að bragðgæðum?

  Húsfreyja ákvað að hætta á að misbjóða bragðkirtlum sínum svolítið

  hressilega og gera vísindalega könnun á "bláberjum" fyrst hún á annað

  borð var búin að koma sér í þessar ógöngur.

  Hún greip eitt vænt dökkblátt og sexkantað og stakk upp í sig....

  Hökkttttjú...hóst.....oj barasta, gallsúr óætur andskoti!

  Húsfreyja spýtti óþverranum út úr sér og stóð á öndinni.

  Réðst næst á nokkur í bláu hnöttóttu setteringunni.

  BJAKK...myglusúr, en ívið skárri en sexkanturinn.

  Þá voru það "albinóarnir".

  Merkilegt nokk voru þeir skástir......næstum því ekkert súrir.

  Húsfreyja ákvað að "albinóarnir" hlytu þá að vera fullþroskuð "bláber",

  en hitt væri svona meira "grænjaxlar og hrat",

  sem væri samt brúklegt í bláberjasultur.

  Skírði húsfreyja berin þar með "Snjóber" og hóf að tína af kappi.

  Svalan (11 ára), Báran (9 ára) og Valan (5 ára) mættu blaðskellandi á svæðið.

  Svifu upp brekkuna til húsfreyju, spáðu í berin og skræktu af angist þegar

  geitungahjörðin sem tekið hafði ástfóstri við Svöluna fylgdi á eftir.

  Húsfreyja fór með særingaþulu sína "burt með all geitunga núna"....ala Steindi,

  og kvikindin hurfu á brott .

  Skvísurnar settust að berjaáti.....MEEEHEEEEEE....Svalan og Valan fengu nett

  sjokk af hræðslu, þegar stórmóðguð kindamóðir mætti efst á brekkubrún með

  tvillingana sína, og kvartaði sáran yfir berjafrekju mannsfólksins á hennar svæði.

  "Já, og góðan daginn frú kind, sagði húsfreyja glettin, "við munum skilja nóg eftir af

  berjum handa þér og börnunum.  Verðum ekki lengi hér".

  Valan var komin þétt að síðu húsfreyju...."er hún voða reið Sigga amma".

  MEEEEHEEEEE svaraði sú ullarklædda hvasst og strunsaði á brott með

  sauði sína í eftirdragi.

  Geitungastóðið mætti aftur og hrakti skvísurnar 3 heim í bústað.

  Húsfreyju hafði orðið nokkuð ágengt við "snjóberjatínsluna", og settist og

  kastaði mæðinni.

  Sólin hafði gægðst í gegnum skýin, logn og hitabrækja í brekkunni.

  Glímdi við lífsgátuna einu og sönnu, húsfreyja:  Hver skapaði eiginlega GUÐ?

  Og gruflaði svo í ýmsum áleitnum spurningum öðrum:

  Voru Sturlungar "sturlaðir" hér í den?

  Hvaðan kom konan hans Kains, ef Adam og Eva voru fyrstu mannvitsbrekkurnar

  hér á móður jörð?

  Afhverju var danskur bakari jarðaður á Þingvöllum?

  Og hvar eru þá jarðneskar restar af frónverska stórskáldinu niður komnar?

  Þurfti Nói virkilega að redda tveimur Tarantúllum um borð í Örkina?

  Og afhverju í ósköpunum tók húsfreyja ekki með sér kalt vatn á flösku í

  berjatínslu þessa?

  Varð vör við smá skrjáfur í berjarunna.

  Sú ullarprýdda var aftur mætt með sína tvo kindarlegu í för.

  Húsfreyja leit afsakandi á kindafrúna, og hóf að tína ber í fötu sína í gríð

  og erg.

  Sú ullarkápuklædda leit á húsfreyju af megnri fyrirlitningu...."memhehe.. stígur ekki í

  vitið þessi.  Veit ekki að það á að éta ber, treður þeim eins og fífl í fötu"!

  Og ullarfrúin hóf að raða í sig berjum ásamt þeim kindarlegu.

  Virti ekki húsfreyju viðlits meir.

  Eigi að síður fyllti húsfreyja fötu sína af gallsúrum bláberjum/snjóberjum

  og rölti heim í bústað.

  Það gáraði á Vesturhópsvatninu, hvít ský á bláum himni spegluðu sig, og

  himbriminn úti á vatninu úaði svolítið á hana og hún

  fann að lífið var gott....þó berin væru bévítans óþverri.

  Og tengdó varð yfir sig hrifin, þegar húsfreyja sagði henni að hún mætti

  eiga berin ÖLL!

  En hvíld í faðmi heitrar síðsumarsnætur næst, í borginni við sundin bláu.

  Góðar stundir og góða nótt.

Standandi...

  ...vandræði á Hlöðufelli?

  Máske vart verið hægt að grilla

  í topp þess góða fells sumar eftir sumar

  fyrir "stöðum" ferðalöngum.

  Göngufólk svo heillað af ægifögru útsýni frá

  toppi Hlöðufells og ljómandi laglegu grjóti og urð

  á toppnum sjálfum að það hefur sig ekki úr sporunum

  tímunum saman.

  Hímir þarna jafnvel dögum saman, "standandi" upp á

  endann, svo heimamönnum í sveitinni í kring verður ekki rótt.

  Telja jafnvel göngu- og ferðafólk týnt og tröllum gefið

  þar uppi, og ræsa út sveitir vaskra manna á tröllslegum bílum, að leita og

  bjarga "stöðum" ferðalöngum í "standandi" vandræðum?

  Jamm, það var máske löngu kominn tími á "stöðumæli" á tind Hlöðufells,

  og ekki nema sjálfsagt að "staðnaðir" ferðalangar,

  en þó enn "uppistandandi", taki smá þátt í "kostnaði" þeim sem

  af stífum "stöðum" þeirra hlýst.

  Húsfreyja leggur svo til að landsverðir gangi í það með hraði,

  að skella upp "stöðumælum" á öllum helstu

  svæðum rjúpna- og gæsaskytta upp til fjalla og inn til heiða.

  Björgunarsveitarmenn munu svo jafnóðum sjá um að

  tæma hundraðkallana úr mælunum, þá þeir leita að

  skotglöðu fólki, sem gleymdi GPS-tækinu og áttavitanum heima í bílskúr.

 (...."tókuð þið ekki veðrið, áður en þið fóruð"?......."Hvaða veður"?....."Nú, er

  hægt að fá fregnir af veðri og horfum uppi á fjöllum......djö...hafði ekki

  hugmynd um það"!)

  Aldrei að vita nema björgunarsveitirnar færu að koma út í gróða.

  Fyrir utan að það, að hafi menn stöðumælana nógu "þétt",

  mætti jafnvel RATA eftir þeim til byggða.......!

  Hehehehe...stóðst ekki mátið, húsfreyja, kitlaði meinlega

  gen hennar, frétt þessi, í botn.

  Stöðumælir uppi á Hlöðufelli.....bara SNILLD!

  Góðar stundir og munið eftir hundraköllum í "stöðumælana" í sumar.

Spaugarar settu upp stöðumæli á toppi Hlöðufells