Skárra að fara undan...

  ...glóandi hrauni en mót því.

  Eða það telur húsfreyja.

  Fékk sjálf ekkert val hér í den,

  með elgosið nánast í bakgarðinum.

  Skipti engu þó hraun rynni fyrst á haf út

  en ekki í átt að byggð eins og síðar varð.

  Húsfreyja var ræst, skellt í úlpu og skó

  og holað ofan í slorangandi fiskibát um hánótt,

  komið til Þorlákshafnar í einum hvínandi fart....

  eða á svona siglingarhraða sem lítill fiskipungur nær

  í bullandi brælu á móti vindi.

  Fimm þúsund manns á faraldsfæti þá nóttina.

  Jamm.

  Nú er landinn enn og aftur á faraldsfæti,

  þúsundum saman. 

  "Fagnandi" á göngu í óbyggðum,

  allt á fótinn og "á móti" hraunstraum.

  Sumir jafnvel á gallabuxum og strigaskóm.

  Þrjátíu kílómetra göngu að hitta einn herlegan hraunstraum.

  Og kannski ná að berja einn logarauðan gosstrók augum

  með drunum og tilheyrandi, í óþægilega "heitri" nálægð.

  Með hraunstrauma rennandi í allar áttir...suður og niður,

  norður og niður.

  Vissulega upplifun að berja eldgos augum í nálægð,

  en mun betri upplifun telur húsfreyja,

  að "komast heil" frá slíkum hamförum,

  og lifa það, að segja frá ævareiði móður Jarðar,

  sjónarspili og ægifegurð.

  Vinum og ættingjum.

  Börnum og barnabörnum.

  Svo kæru landar, notið skynsemina.

  Eldgos eru ekkert grín.

  Farið vel búin, með fólki sem þekkir vel til aðstæðna.

  Verum erlendum ferðamönnum góð fyrirmynd.

  Góðar stundir.

Fá hraun og ösku á móti sér