Hrörnun?

  "Af langri reynslu lærist mest",

  heyrði húsfreyja öldung einn á

  Suðurnesjum segja eitt sinn.

  Sá hafði verið sjómaður til margra ára,

  hafði lifað 2 heimstyrjaldir, krepputíma,

  misst 3 börn af 7 eða 8, og var

  sjálflærður rafvirki.

  Húmorinn alltaf í góðu lagi hjá honum,

  þrátt fyrir það að blóðrás í fótum væri slæm,

  og elskuleg eiginkona hans væri hætt að geta

  stutt hann á fætur, á salerni, fram í

  stofu eða bara fram í útidyr að teyga að sér

  sjávarilminn.

  Eftir að fótasár höfðu verið grædd, og meðul

  gefin við fótafúa hans, lærði hann að aka sig

   sjálfan um í hjólastól, og lét breikka dyr og taka

  burt þröskulda í húsi þeirra hjóna.

  Meira að segja útidyrum var breytt.

  Og heim fór karl.

  Lifði góðu lífi og naut sín vel, sagði hann

  húsfreyju þá hann kom í eftirlit og hvíld

  til hennar næstu 4 sumur....var að brasa við

  að endurnýja ýmislegt í rafmagnsmálum.

  Og heima dó sá sæli öldungur.

  Mennirnir nota víst ekki nema brotabrot

  af heila sínum á einni mannsævi, og ekki er allt

  vitað um heilann og starfsemi hans enn þann

  dag í dag.

  Ætli "hrörnun" geti ekki bara verið AFSTÆÐ fyrir

  hvern einstakan mannsheila?

  Og skyldu ekki frumur heilans geta

  sótt í ýmsar varnir, til að viðhalda

  getu hans?

  Ætli vísindamenn framtíðar sitji svo ekki

  uppi með spurningafjöld um mannsheilann

  eftir sem áður....og kannski má benda á

  að vísindamenn og rannsakendur eru

  fæstir fullnuma um 22-27 ára aldurinn....!

 

 

Andlega hrörnunin byrjar við 27 ára aldur

Athugasemdir

[Sigrún Óskars, 18.3.2009 kl. 16:43]

góð