Þá skera þarf niður.....

  ....er alltaf best að byrja

  í heilbrigðisgeiranum,

  virðist vera hugsun

  stjórnvalda og viðurkenndar

  aðgerðir.

  Og yfirvöld virðast alltaf koma

  af fjöllum....jafnvel tunglinu

  þegar heilbrigðismál eru annars vegar.

  Biðlistar??

  Nú?  LANGIR?

  Ja, hérna og af hverju er ekki

  fyrir löngu búið að sinna þessu

  veika/gamla fólki?

  Mannekla?

  Sparnaður í gangi árum saman?

  Deildarlokanir?

  Síðan hvenær?

  Síðan alltaf!

  Það getur ekki verið.

  Enginn hefur sent mér minnismiða

  um þetta nýverið.

  Lesa um það í blöðunum!

  Horfa á fréttir í sjónvarpinu!

  Hver hefur tíma í slíkt!?

  Er þetta ekki bara nöldur og tuð

  í læknum og hjúkrunarfólki?

  Jamm, kannski að húsfreyja sé orðinn

  "professional" nöldrari og tuðari, eftir

  25 ára störf á heilbrigðisstofnunum.

  Vill alltaf bæta þjónustuna, þegar

  orð dagsins eilíflega eru: SKERA NIÐUR,

  DRAGA ÚR ÞJÓNUSTU,  "án þess að það

  bitni á sjúkum og öldruðum"!

  Sá sem kann það, er beðinn um að

  hafa samband við húsfreyju og annað starfsfólk

  innan heilbrigðisstéttarinnar hið snarasta.

  En svo er hér eitt lítið bréfkorn frá ókunnri

  aldraðri konu sem fannst á dagvistun aldraðra:

    Guð varveiti mig fyrir iðjuþjálfanum.

    Hún vill svo vel, en ég má ekki vera að því

    að flétta körfur.

    Ég þarf að rifja upp júlídaginn 

     þegar við Sveinn vorum úti að týna ber.

    Ég var átján ára.

    Ég var með sítt hár og mikið hár.

    Og ég fléttaði það og batt fléttuna

    um höfuðið svo hárið myndi ekki festast

    í trjágreinunum.

    En þegar við settumst í forsæluna til að hvíla okkur

    leysti ég fléttuna svo hárið hrundi niður.

    Og Sveinn bað mín.

    Það var kannski ekki sanngjarnt að ég skyldi

    notfæra mér hárið til að kveikja ást hans.

    En þetta varð gott hjónaband.

    Æ, nú kemur iðjuþjálfinn með lím og skæri.

    Hef ég ekki áhuga á að föndra svolítið?

    Nei, svara ég, það er enginn tími til þess.

    Vitleysa, þú átt eftir að lifa fleiri, fleiri ár.

    Það var ekki það sem ég átti við.

    Ég átti við að allt mitt líf hef ég verið að

    gera svo margt.

    Fyrir fólk, með fólki, ég verð að fá tíma

    til að hugsa og rifja það upp.

    Sérstaklega um dauða Sveins.

    Þegar endalokin nálguðust spurði ég hann hvort

    það væri eitthvað sem ég gæti gert fyrir hann.

    Hann sagði; já, leystu fléttuna.

    Ég svaraði, æ Sveinn, nú er hárið mitt bæði

    þunnt og grátt.

    Kæra vina, sagði hann, leystu fléttuna samt.

    Ég gerði eins og hann bað og hann rétti til mín

    höndina, húðin var gegnsæ, ég horfði á bláar æðarnar.

    Og hann strauk hár mitt.

    Ef ég loka augunum finn ég hönd þína, Sveinn.

    Hresstu þig nú við, segir iðjuþjálfinn.

    Þú getur ekki setið hér og sofið í allan dag.

    Hana langar að vita hver áhugamál mín voru hér áður.

    Prjónaði ég?  Heklaði ég?

    Já ég gerði það,

    og eldaði og skúraði og ól upp fimm börn

    og það var svo margt sem gerðist,

    bæði gott og slæmt.

    Ég verð að rifja það allt upp, finna þeim stað

    í herbergi minningannna.

    Iðjuþjálfinn kemur með glerperlur og spyr

    hvort mig langi ekki að búa til hálsfesti.

    Þetta er indælis stúlka, iðjuþjálfinn

    og hún vill svo vel.

    Svo ég svara því til að ef til vill langi mig til þess

    einhvern tímann seinna.

  Svo mörg voru þau orð.

  Góðar stundir.

   

 

 

Deildum lokað á Landakoti

Athugasemdir

[Solla Guðjóns, 30.1.2009 kl. 02:02]

Fyrst er komin nótt og allir farnir að lula þá leifi ég mér að argaa....Ekki gott.