Sprengjum þetta áhlaup....

  ...af okkur Frónbúar, eins og allt annað.

  Tólf ára djásnið fékk akstur í skólann í morgunn,

  gölluð upp og kappklædd.

  Bóndi stóð ábúðarmikill með símann í höndunum....

  "þú tekur ekkert bílinn út úr bílskúrnum í dag", beindi

  orðum sínum til nývaknaðrar húsfreyju, sem reyndi að

  "gá til veðurs" út um snjóuga stofuglugga sína.

  "'Ég var að tala við hann Jón vinnufélaga minn, hann býr fyrir austan fjall.

  Hann varð næstum því úti, þegar hann festist neðst í Kömbunum,

  og varð að snúa við í morgun".

  Húsfreyja græjaði djásnið...skólum ALDREI lokað vegna óveðurs

  í borginni við sundin bláu.

  Bóndi ók henni síðan í skólann.

  Læða breimaði ámátlega við fætur húsfreyju, sem var loksins

  nægilega vöknuð, til að kveikja á því að hún hafði ekki eignast

  nýjar hvítar blúndugardínur fyrir stofufluggann yfir nótt, heldur

  var glugginn hlaðinn snjó utan frá.

  Jamm.

  Húsfreyja mændi út í hvítan sortann....."hvítan sortann"...

  hvaða ekkisens endaleysa.....var til hvítur "sorti"?

  Mændi út í ..."hvortann"...???

  "Nei, fjandakornið, þetta var bara bull", húsfreyja glotti með

  sjálfri sér og ákvað að hætta að reyna sjá eitthvað út um sína glugga.

 " Ekkisens óveður var þetta", Eyjamaðurinn í húsfreyju ekki vanur

  snjóbyljum..."en hinsvegar hefðu frændur mínir fyrir norðan á Húsavík

  hlegið að svona veðri og tekið það í nefið", hugsaði húsfreyja minnug

  þess, þegar hún hafði eitt sinn barist upp á líf og dauða við

  ekta norðlenskan snjóstorm á Húsavík, á leið sinni frá Borgarhól

  upp á sjúkrahúsið á Húsavík, vinnustað húsfreyju.

  Svei, ef húsfreyja var ekki farin að sjá "ljósið", hangandi helköld og

  hundblaut á ljósastaur 10 metra frá anddyri Húsavíkursjúkrahúss

  í það sinnið.

  Svo blindur var snjóbylurinn, að sleppti húsfreyja krampakenndu

  taki sínu af ljósastaur þessum á Húsavík, og rétti út handlegginn,

  þá hvarf henni höndin sjónum frá úlnlið fram á fingur.

  Hékk húsfreyja því góðar 20 mínútur á staurnum góða.

  Þó hún væri aðeins nokkur skref frá anddyri, hlýju og öryggi,

  hafði hún ekki hugmynd um það. 

  Vissi ekkert hvar hún var, í hvaða átt hún átti að fara og

  því síður vissi hún  HVAR sjúkrahúsið var statt

  í þessum sort.... blindandi snjóbyl.

  Taldi næsta víst að spítali Húsvíkinga hefði fokið burt,

  alla leið út í Kelduhverfi jafnvel, með offorsinu, húsfreyja.

  Sá fyrir sér fyrirsagnir dagblaðanna:

  Sunnlenskur fáráður og hjúkrunarfræðingur

  varð úti, hangandi á ljósastaur.

  Rataði ekki á vinnustað sinn, sem var í 10 metra fjarlægð.

  Varði henni til lífs, að veðrið sló eitt augnablik af, svo

  sást grilla í sjúkrahúsið, ófokið og steinþegjandi.

  Sló heimsmet í hlaupi í "stuttri vegalengd", húsfreyja

  þann morguninn á Húsavík.

  Þar norðan heiða var snjónum síðan svolítið rutt til hliðar,

  hann þjappaður niður, svo götur allar hækkuðu um 2 metra,

  og fólk hélt leiða sinnar til vinnu, skóla og ferða eins og áður.

  Hér í borginni við sundin bláu, er verið að moka "stoðleiðir",

  síðan "safnleiðir" (sem húsfreyja hefur ekki hugmynd um hvað er,

 nema ef vera skyldi að þetta væru göturnar sem lægju að

  "söfnum borgarinnar") og að lokum götur í úthverfum.

  Og þeir eru heitir út í óþolinmóða Hafnfirðinga fasta hist og hér,

   mokstursmenn..."verður ekki byrjað að moka í úthverfum fyrr en

  búið er að moka allar "safnleiðir"!

  Jaso, þeim bráðliggur sjálfsagt á "söfnin" sín í óveðrinu.

  En 12 ára djásnið er komið heilu og höldnu heim úr skóla,

  og sól farin að glotta á sólpall húsfreyju...en grillið bónda

  átti aldrei neinn sjens...er drukknað í snjó.

  Góðar stundir á snjóugum degi uppi á litla Fróni.

„Það eru allir að leggjast á eitt“