Gallsúrir berjaþankar.

  "Andskotinn í súrri berjamysu"

  húsfreyja gjóaði grænbláum augum

  sínum upp nær lóðrétta brekkuna.

  "Hvaða snilla hafði dottið í hug að þjappa saman

  öllum stærstu bláberjum svæðisins saman í eina

  nánast 90% lóðrétta brekku við Vesturhópsvatnið"?

  Húsfreyja dæsti mæðulega og tvísteig á sæmilega sléttu grjótklungri,

  sem lá kringum vatnið.

  Leit aftur haukfránum augum upp brekkuna, húsfreyja

  og bölvaði hressilega með sjálfri sér.

  "Og að hætta lífi og limum upp í "ókleifum" brekkuandskota fyrir

  þennan gallsúra fjanda, bláberin"!

  BJAKK!

  Mátti húsfreyja þá heldur biðja um gómsæt og vel þroskuð "krækiber"!

  Það voru sko ALVÖRU ber, að hennar mati, enda einu berin sem

  húsfreyja tíndi og smakkaði sem barn, því það voru einu berin

  sem uxu í Eyjunum hennar.

  En húsfreyju varð ekki undankomu auðið, búin að lofa tengdamúttu sinni

  bláberjatínslu, þar sem tengdamúttan var ekki búin að jafna sig að

  fullu af ekkisens ellihrumleikfári.

  Jamm!

  Húsfreyja steig hikandi skref upp í hallann....rann samstundis niður í

  grjótið aftur.

  GREIT!

  Skellti geðvonskulega jörkunum á fótum sínu upp í brekkuna,

  og hóf álappalega krabbagöngu upp brekkuna.

  Varð að hysja upp um sig "neon-appelsínugular"brækurnar

  tvívegis á leiðinni upp.

  Bóndi hafði rétt henni brækur þessar við upphaf sumarbústaðarferðar,

  með þeim orðum að þær væru vatnsheldar og síðan væri svo asskoti

  gott hvað fólk týndist "sjaldan" í þeim.

  "Hrrrrrrmmmp...týnast í þessari skjanna appelsíngulu birtu, og með

  breiðum endurskinsborðum í ofanálag" hafði húsfreyja svarað bónda

  hvasst "þú verður heppinn, ef þú færð ekki kvartanir daglega frá

  nágrannasumarbústaðareigendum, vegna "ofbirtu" í augun frá

  ofurskínandi frúnni skríðandi um í berjamóinn".

  Og ef ég fer nógu hátt upp í hlíðar, gæti ég valdi "umferðarslysum" á

  Vaðlaheiðinni"!

  En eigi að síður var nú húsfreyja komin í "augnasærandi" brókargleði

  þessa, því rignt hafði um nóttina og enn var blautt á.

  Og upp þrjóskaðist húsfreyja og fleygði sér fagnandi við kolbláar

  þúfnabreiður, í þeirri einlægu von að "þyngdarafl" jarðar myndi nú halda

  henni hangandi ofarlega í lóðréttum brekkufjanda þessum.

  NEIPP!

  Déskotans brækurnar voru hálli en áll eftir lýsisbað.

  Húsfreyja RANN eins virðulega og henni var unnt,

  á óæðri endanum aftur á bak og niður í mót.

  Á blússandi fart.

  SJITT!

  Fann með erfiðismunum "bremsurnar", ergo hæla sína og hendur

  og náði að stöðva sig í miðri brekku, húsfreyja.

  Hallelúja....."elsku Drottinn, þarna var ég nærri dottinn"...

  Húsfreyja lét virðuleikann lönd og leið, og SKREIÐ á fjórum fótum

  aftur upp, fann sér holufjanda á stærð við sinn eigin botn og hlammaði

  honum ofan í hana, mitt í bláberjabreiðunni.

  HANA!

  Nú færi húsfreyja ekki fet fyrr en henni sjálfri hentaði.

  Og þá voru það bláberin.

  Husfreyja fitjaði upp á nefið.

  Hún vissi nákvæmlega minna en ekki neitt um bláber.

  "Og hvurslags er þetta eiginlega með bláber"? hugsaði húsfreyja rasandi.

  "Afhverju eru þau ekki öll BLÁ"?

  Þarna voru vissulega blá ber, en einnig dökkblá, ljósblá og merkilegast af öllu:

  HVÍT bláber!

  "Hvaða ekkisens rugl er þetta"?, húsfreyja horfði pirruð í kringum sig.

  Og hvað var þetta með útlitið á berjunum?

  Sum voru dökkblá, stór og sexhyrnd!

  Svo voru önnur hnöttótt, blá, ljósblá eða gráblá.

  Jamm og síðan þessir "albinóar".

  Og voru þá öll þessi bláber eins að bragðgæðum?

  Húsfreyja ákvað að hætta á að misbjóða bragðkirtlum sínum svolítið

  hressilega og gera vísindalega könnun á "bláberjum" fyrst hún á annað

  borð var búin að koma sér í þessar ógöngur.

  Hún greip eitt vænt dökkblátt og sexkantað og stakk upp í sig....

  Hökkttttjú...hóst.....oj barasta, gallsúr óætur andskoti!

  Húsfreyja spýtti óþverranum út úr sér og stóð á öndinni.

  Réðst næst á nokkur í bláu hnöttóttu setteringunni.

  BJAKK...myglusúr, en ívið skárri en sexkanturinn.

  Þá voru það "albinóarnir".

  Merkilegt nokk voru þeir skástir......næstum því ekkert súrir.

  Húsfreyja ákvað að "albinóarnir" hlytu þá að vera fullþroskuð "bláber",

  en hitt væri svona meira "grænjaxlar og hrat",

  sem væri samt brúklegt í bláberjasultur.

  Skírði húsfreyja berin þar með "Snjóber" og hóf að tína af kappi.

  Svalan (11 ára), Báran (9 ára) og Valan (5 ára) mættu blaðskellandi á svæðið.

  Svifu upp brekkuna til húsfreyju, spáðu í berin og skræktu af angist þegar

  geitungahjörðin sem tekið hafði ástfóstri við Svöluna fylgdi á eftir.

  Húsfreyja fór með særingaþulu sína "burt með all geitunga núna"....ala Steindi,

  og kvikindin hurfu á brott .

  Skvísurnar settust að berjaáti.....MEEEHEEEEEE....Svalan og Valan fengu nett

  sjokk af hræðslu, þegar stórmóðguð kindamóðir mætti efst á brekkubrún með

  tvillingana sína, og kvartaði sáran yfir berjafrekju mannsfólksins á hennar svæði.

  "Já, og góðan daginn frú kind, sagði húsfreyja glettin, "við munum skilja nóg eftir af

  berjum handa þér og börnunum.  Verðum ekki lengi hér".

  Valan var komin þétt að síðu húsfreyju...."er hún voða reið Sigga amma".

  MEEEEHEEEEE svaraði sú ullarklædda hvasst og strunsaði á brott með

  sauði sína í eftirdragi.

  Geitungastóðið mætti aftur og hrakti skvísurnar 3 heim í bústað.

  Húsfreyju hafði orðið nokkuð ágengt við "snjóberjatínsluna", og settist og

  kastaði mæðinni.

  Sólin hafði gægðst í gegnum skýin, logn og hitabrækja í brekkunni.

  Glímdi við lífsgátuna einu og sönnu, húsfreyja:  Hver skapaði eiginlega GUÐ?

  Og gruflaði svo í ýmsum áleitnum spurningum öðrum:

  Voru Sturlungar "sturlaðir" hér í den?

  Hvaðan kom konan hans Kains, ef Adam og Eva voru fyrstu mannvitsbrekkurnar

  hér á móður jörð?

  Afhverju var danskur bakari jarðaður á Þingvöllum?

  Og hvar eru þá jarðneskar restar af frónverska stórskáldinu niður komnar?

  Þurfti Nói virkilega að redda tveimur Tarantúllum um borð í Örkina?

  Og afhverju í ósköpunum tók húsfreyja ekki með sér kalt vatn á flösku í

  berjatínslu þessa?

  Varð vör við smá skrjáfur í berjarunna.

  Sú ullarprýdda var aftur mætt með sína tvo kindarlegu í för.

  Húsfreyja leit afsakandi á kindafrúna, og hóf að tína ber í fötu sína í gríð

  og erg.

  Sú ullarkápuklædda leit á húsfreyju af megnri fyrirlitningu...."memhehe.. stígur ekki í

  vitið þessi.  Veit ekki að það á að éta ber, treður þeim eins og fífl í fötu"!

  Og ullarfrúin hóf að raða í sig berjum ásamt þeim kindarlegu.

  Virti ekki húsfreyju viðlits meir.

  Eigi að síður fyllti húsfreyja fötu sína af gallsúrum bláberjum/snjóberjum

  og rölti heim í bústað.

  Það gáraði á Vesturhópsvatninu, hvít ský á bláum himni spegluðu sig, og

  himbriminn úti á vatninu úaði svolítið á hana og hún

  fann að lífið var gott....þó berin væru bévítans óþverri.

  Og tengdó varð yfir sig hrifin, þegar húsfreyja sagði henni að hún mætti

  eiga berin ÖLL!

  En hvíld í faðmi heitrar síðsumarsnætur næst, í borginni við sundin bláu.

  Góðar stundir og góða nótt.