Gossprungur....

  ....geta lengst og hafa lengst.

  Margra alda jarðlög eða bergstál eru engin

  fyrirstaða þá jarðeldar eru annars vegar.

  Húsfreyja hefur sjálf orðið vitni að því,

  þá jörð rifnaði sem vesælt blaðsnifsi,

  í báða enda gossprungu.

  Stóð hún á malarvegi fyrir framan

  Vilborgarstaði í Eyjum, með Vilpuna sér á

  hægri hönd og all-langa gossprungu með breiðum

  eldstrókum beint fyrir framan sig.

  Sjónarspilið var ægifagurt, ógurlegt og ótrúlegt.

  Logarauðir gosstrókarnir þeyttust fleiri metra upp

  í vetrarsvartan himininn.

  Kirkjubæina bar við bjarmann og voru sem lítil

  svört leikfangakubbahús.

  Þar sem húsfreyja stóð, þá 12 ára stelpuskott,

  fann hún jörðina nötra undir fótum sér, líkt og

  sjálf Móðir Jörð væri dauðhrædd við sitt eigið

  ægivald.

  Furðulegar "hvíslandi" drunur bárust 12 ára stelpuskottinu

  til eyrna, þegar hver eldstrókurinn af fætur öðrum

  sentist upp úr sprungu sinni og litaði rauð-appelsínugular

  misbreiðar rákir á svartan himininn.

  Og svo gerðist það.

  Jörðin "orgaði" líkt og í fæðingarhríðum,

  skalf og hristist svo hressilega að stelpuskottið

  greip í móður sína við hlið sér, til að

  missa ekki jafnvægið.

  Og sjá, jörðin rifnaði til beggja enda gossprungunnar

  sem bréfsnifsi væri, og nýir gosstrókar þeyttust upp

  með ofurkrafti.

  Tólf ára stelpuskottið reyndi að telja eldstrókana...

  gafst upp þegar hún var komin í 33...kleip sig

  í 3. sinn í handlegginn þessa nótt...FAST!

  Jú, hún var áreiðanlega VAKANDI.

  Hversu fáránlegt sem henni virtist það,

  varð hún að sætta sig við að sjónarspilið

  var raunverulegt.

  Dagurinn var 23. janúar.

  Árið 1973.

  Þá flýði húsfreyja bernskuheimili sitt um hánótt,

  líkt og margir íbúar Fljótshlíðar og þeir er sveitir

  undir Eyjafjöllum byggja, gerðu í nótt og í morgun.

  Húsfreyja hugsar til þeirra.

  Góðar stundir.

Gossprungan gæti lengst