Tollverðir tóku stinningarlyf..

 .. í Arnarfellinu, stóð í frétt Vísis.

  "Og til hvers voru þeir að taka stinningarlyf

  þar um borð" hugsaði húsfreyja rasandi hissa.

  "Varla hefur Arnarfellið verið að koma með

  heilan skipsfarm af "tollvarðaelskandi" skvísum

  til landsins og þeim ætlað að þjónusta þær"?

  En neipp, húsfreyja hafði gjörsamlega misskilið

  fyrirsögnina.

  Tollararnir voru ekki að brúka stinningarlyfin

  sjálfum sér eða þurfandi meyjum á ferð

  með Arnarfellinu til ánægjuauka.

  Þeir voru að leggja hald á stinningardótaríið

  ásamt brenninvíni og öðru ólöglega innfluttu

  drasli.

  Jamm.

  Stinningarlyf njóta sífellt meiri vinsælda uppi á litla Fróni,

  og menn jafnvel farnir að smygla þeim til landsins og selja á svörtum.

  Illu heilli.

  Og það veit húsfreyja fyrir satt.

  Húsfreyja lenti eitt sinn á næturvakt á laugardegi á einum af sínum

  herlegu vinnustöðum úti á landi fyrir all mörgum árum.

  Komið var með ungan hálfþrítugan mann  upp úr miðnætti

  aðfararnótt sunnudags niður á slysadeild

  í mikilli sálarangist og hrikalegri vanlíðan.

  Sá hafði lent í miklu og fjörugu partýi á föstudagskvöldið áður,

  og skellt í sig af einskærri lífsgleði "nokkrum" pillum

  af Viagra með bjórnum og pizzunum.

  Þrátt fyrir að kærasta unga mannsins væri þrælhress og kát

  ung stúlka, og tilbúin að dunda sér við "dodo" lengi

  nætur og fram á miðjan laugardag, fékk piltur

  enga "lausn" á endalausri stinningu sinni.

  Honum reis og reis og reis.

  Og reis.

  Kærastan þegar hér var komið, búin á því og sagði PASS.

  Piltur reyndi þá  "sjálfshjálp" í gríð og erg,

  þangað til hann var kominn með strengi í báðar

  hendur og var orðin nánast farlama í handleggjum

  af áreynslunni.

  Ekkert gekk.

  Ástandið bara versnaði, og sá partýglaði kominn með

  sára verki í "vikvæmt líffærið" auk þess sem að hann

  var kominn með "brunasár"  af núningi á "besta vininn" og

  í lófana.

  Jamm.

  Illt var í efni og sálarkvöl unga mannsins jóks og jókst.

  Þá loks kom kærastan sínu ástkæra til húsfreyju á slysó,

  góður vinur hjúanna ók þeim.

  Með "besta vininn" vafinn inn í teppi.

  Neitaði að gefa upp nafn í fyrstu, ungi maðurinn, logarauður

  í andliti, stynjandi af sársauka og horfði stöðugt hægra megin við vinstra

  eyra húsfreyju.

  Minntist ekkert á að hafa tekið inn stinningartöflur

  við húsfreyju.

  VANDRÆÐALEGT?

  Aha, ó já!  Með upphafsstöfum!

  Húsfreyja bjallaði í lækni.

  "Risvandamál, hvað"?, læknir ekki alveg að grípa

  neyðarástand málsins.

  "Má þetta ekki bíða til morguns, hann verður áreiðanlega

  hressari þá", læknir að miskilja eðli vandans.

  "Nei, ekki vandamál að ná upp líffærinu, læknir góður,

  heldur að koma því "niður", húsfreyja reyndi að halda

  svip sínum hátíðlegum og grafalvarlegum.

  ÞÖGN í símann góða stund.

  Svo kom hálf taugaveiklaður hlátur:  "Og á ÉG að gera

  eitthvað í því"?, en læknirinn var karl, þriggja barna faðir, tæplega fimmtugur.

  "Ja, ekki býð ég mig fram, þó pilturinn sé hinn

  myndarlegasti" svaraði húsfreyja að bragði, "því kærastan

  yrði vægast sagt óhress með mig, gott ef hún biti ekki

  af mér höfuðið".

  Læknir dreif sig í föt, og mætti niður á slysó.

  Ungi maðurinn muldraði eitthvað um "Viagra" í hálfum

  hljóðum við lækninn, sem hafði lyft teppinu og horft

  í forundrun á "besta vininn", og klórað sér í höfðinu.

  "Hvað segirðu, Viagra", læknir hvass? 

  "Hve margar"?

   Piltur hvíslaði einhverju sem húsfreyja heyrði ekki.

  "Andskotinn", læknir bað húsfreyju að draga upp lyf

  í sprautu, og lét síðan nálina vaða beint í nárann á partýljóninu.

  "Besti vinurinn" féll hraðar en nýskotin gæs, dauð í miðju oddaflugi.

  Það voru lúpuleg og vandræðaleg hjú sem kvöddu lækni og

  og húsfreyju rétt fyrir eitt þessa nótt, eftir meðal langan

  fyrirlestur frá lækninum um skaðsemi þess að nota lyf,

  sem engin er þörf fyrir, "bara til að prófa"!

  Jamm, fólk veit ekki alltaf hverju það er að bjóða heim,

  með tilraunastarfsemi á líkama sínum, með sterum, dópi

  eða stinningarlyfjum.

  En bara svona til að gera lesendum ljóst hversu

  furðuleg staðan var, þá er þetta í eina skiptið á

  ævinni, í starfi sínu sem hjúkrunarfræðingur,

  sem húsfreyja varð að spyrja eftirfarandi spurninga:

  "Ertu búinn að reyna allt"?

  "Samfarir"?

  "Sjálfsfróun"?

  "Kalda sturtu"?

  "Hugsa um Egil Helgason í G-streng"?

  En húsfreyja sá skötuhjú þessi aldrei framar,

  hvorki á vinnustað sínum né utan hans.

  Hana grunar að þau hafi flutt til Tíbet eða

  Alaska stuttu seinna, þegar vinahópurinn sem

  fylgst hafði spenntur með gangi mála, var búinn að

  leka stinningarsögunni um allan bæ.

  En elda kartöflur og sjóða fisk næst.

  Góðar stundir.